Ik heb het boek maar weer eens tevoorschijn gehaald:
A Flower Fairy Treasury van Cicely Mary Barker. Velen vinden het mierzoet: die schattige elfjes die ze getekend heeft van allerlei bloemen en vruchten. Anderen vinden ze geweldig: er is een hele decoratie-industrie uit voortgekomen, ze zijn ook verkrijgbaar in 3D en dan kun je ze tussen je echte planten en bloemen zetten. Ik vind ze dus leuk, maar toegegeven, de meest jongensachtige elfjes vind ik het leukste, niet die met die jurkjes die op nachtjaponnen lijken.
Als je goed kijkt, dan zie je dat zij op haar beurt ook héél goed gekeken heeft naar al die bloemen en planten. Het blad, de details, ze krijgen allemaal ergens een plaats. Maar ook de sfeer van een bloem, het fantasiewereldje wat ze erom heen bouwt, is raak. Zo, dat het je een gevoel geeft dat die elfjes echt de bloemetjes en planten bevolken en ze leven geven. Bovendien blijkt er uit de rijmpjes die ze erbij maakt een groot gevoel voor het komen en gaan van de seizoenen en de wijze waarop je dat kan ervaren.
Zo geeft het allereerste blauw dat ik als het ware als stipjes uit de grond zie komen in mijn voortuin, elke jaar weer een scheut van plezier: hé, daar is het weer, zó blauw, zó hemels, zo erg KLEUR uit een winterse tuin vol aardse tinten, dat het daar bijna niet kan zijn, maar het is er wel. Het is het hele kleine plantje Scilla, dat ik dan zie en Cicely Barker rijmt over de Scilla-fairy:
Scilla, scilla, tell me true,
why are you so very blue?
Oh, I really cannot say
why I'm made this lovely way!
I might know, if I were wise
Yet - I've heard of seas and skies,
where the blue is deeper far
Than our skies of Springtime are.
P'raps I'm here to let you see
What that Summer blue will be.
When you see it, think of me!
