Het komt bijna nooit voor, maar vannacht was ik om vier uur plotsklaps klaarwakker. Dan kun je wel proberen weer te gaan slapen, maar ik was me meer bewust dat er in de nacht ook mensen werken en voelde in plaats van de stilte van de slaap, bedrijvigheid om me heen, onrust, op-en-neer-geloop. Ik besloot maar om naar Sammie te gaan luisteren.
Het begon met een prachtig nummer van Olafur Arnalds: Out to sea van het album Another Happy Day, zoals Sammie aangaf. De zee begint heel stil en dan zwelt het aan, tot een slotakkooord. Vroeger droomde ik vaak van de zee, dus ik luisterde in herhaling en kwam dichtbij die droomwerkelijkheid: ik was in een stad en de zee zwelde aan.
Ik dacht plotklaps aan de foto van de kunstenaar Gert Jan Kocken: Je staat voor een stille wijdse zee onder een blauwe lucht met een enkele rimpeling, meer niet, maar het is de plek waar de Herald of Free Enterprise gezonken is en 192 mensen verdronken.
Ik dacht plotklaps aan de foto van de kunstenaar Gert Jan Kocken: Je staat voor een stille wijdse zee onder een blauwe lucht met een enkele rimpeling, meer niet, maar het is de plek waar de Herald of Free Enterprise gezonken is en 192 mensen verdronken.
De oppervlakte, die een andersoortige diepte kent...de hele tijd daar verwijlen zou me toch niet in slaap brengen. Dus ik koos een liedje van heel vroeger Song sung blue van Neil Diamond. O ! Het is een nummer dat ik in mijn tienerjaren grijs heb gedraaid:
Song sung blue, everybody knows one,
song sung blue in every garden grows one
Me and you, a subject to the blues now and than
but when you take the blues and make a song,
you sing them out again
Jeetje, wat een levenswijsheid in dat ene kleine liedje! Maak een lied van je blues, zing het uit en de blues verdwijnen dan weer. Zingen: alleen mensen kunnen zingen, de ziel zingt zich een weg terug naar het daglicht, zingt het verdriet eruit, zingen en neuriën zijn helend. En ook alleen de mensen kunnen muziek maken.
Neil Diamond kon voor mij helemaal niet meer stuk, toen later zijn filmmuziek uitkwam bij Jonathan Livingston Seagull, een dun boekje dat mij in mijn tienerjaren ook flabbergasterde. Daarin zit een liedje 'Be':
Be, as a page that aches for a word,
that speaks on a theme that is timeless
and the one God will make for your way
Ik hoefde het liedje niet meer op Sammie op te zoeken. Met deze woorden, dit liedje, gaf ik me weer over aan de slaap.
