In een interview met haar vantevoren bleek dat zij een somber beeld heeft over deze huidige wereld. Toen haar de vraag gesteld werd of ze een boodschap had met haar stuk, zei ze dat ze mensen wilde raken in het hart, en dat het ook mooi zou zijn, als ze even aan het denken worden gezet. Een recensent had het stuk een duister sprookje genoemd en Linning kon zich daar wel in vinden, zei ze. Dit zet je bijna op het verkeerde been, want dan lijkt het of je naar een verhaal gaat kijken.
Ik keek niet naar een verhaal en zag alleen maar beelden en bewegingen waar het donkere en troebele in de gedaanten van negen dansers met zwart kanterige pakken, door Linning zelf ontworpen, aangetrokken werden door een donkere kracht en later toen zij hun maskers afdeden, een verhouding zochten met elkaar en met een vrouwenfiguur in een witte jurk die zich wilde richten naar de felle bundel licht pal boven haar. Op het einde, in het moment van ultieme botsing en chaos verscheen ze weer: naakt in een onderbroek, een brede straal licht bescheen haar en het zand van de tijd, zo dacht ik, stroomde van boven over haar heen.
De samenleving is het product van mensen zelf. Van wat in hen woelt en dat is wat ik zag: Nanine Linnig gaf mij beelden over de strijd tussen leven en dood, afbraak en opbouw, verbinding maken en kapot maken. Het is een op en een neer, een gaan en een komen, afstoten en verleiding. De wereld is en wordt zoals wij zelf zijn en de opdracht is om je niet af te laten leiden, maar je innerlijke stem te volgen. Zo onstaat er wellicht een wereld die gaaf en heel is.
Ook Nanine Linning zoekt uiteindelijk naar die ene stem, die zich los heeft geworsteld van alle Voice Overs. In de begeleidende inleiding staat: Voice overs vertellen ons wat we moeten. Moeten eten, moeten willen, moeten vinden, voelen, denken en consumeren. Onze innerlijke stem wordt overstemt door de voice over van de commercie, de media, de politiek. Wat, als alleen nog een stem kan navertellen wat eens was geweest op deze planeet? Een open vraag...
