Vanochtend op de fiets: de gevoelstemperatuur past niet bij het beeld. Alles is aan het ontbotten, sommige bloesembomen zijn alweer uitgebloeid, die lichtgroene waas over sommige bomen, het gele speenkruid in het gras. Maar het is nog zo koud! Nee, geen handschoenen aandoen, niet overdrijven, maar de sjaal en mijn petje gaven wel de beschutting om je heen die nog net nodig is.
Gisteren was het helemaal bar en boos. Miezerend en grijs. Dan maar binnen mijn vertier zoeken. Ik kocht een schilderdoek en ging aan de gang. Mijn gebruikelijke grotere formaat was er niet, dus ik nam er nu eentje mee van 60x80 cm. Ik bedacht me dat ik er ongeneerd op mocht kliederen en ik besloot er meteen een rood-oranje streep diagonaal neer te schilderen. Zo. Verder had ik behoefte aan warme kleuren en aan dat frisse lentegroen, dus vooruit met de geit.
In een soort van roes ben ik daar dan de hele middag zoet mee. En eigenlijk ben ik best tevreden over het resultaat. Er verschijnen uiteindelijk altijd iets van 'lichtbomen' of balonnen of bellen of paddestoelen op, het is maar hoe je ze wil noemen. En contouren van landschappen en iets van water en een sterrenhemel.
Het resultaat naar mijn benedenkamer halen en dan kijken. En me afvragen of het ook nog wat te maken heeft met het thema, eerder op de dag: 'Bewoning' (zie vorig blogje) Ja, wellicht? Dialoog...iets van in contact blijven, wegen die gaan en spiegeling? Oordeel zelf maar. Tenminste, dat ga ik weer proberen: met Sammie. Kijken of deze schildering de reis kan maken naar dit blog en zich hier zal gaan tonen.