Dit is een experiment. Ik kon op de computer op mijn werk niet meer bloggen, maar op alle andere computers wel. Dus dan ligt het aan de computer en de instellingen , zegt mijn logische deduktie. Maar wat zou er dan aan de hand zijn? Dus nu, op een rustig moment, heb ik maar wat zitten aanklikken en aan-en-uit-zetten, en nu ineens kan ik wel weer typen. Maar in een ander lettertype dan gewoonlijk. Wat zie ik zo meteen op het blog als ik op 'publiceren' druk?
Om dit blogje toch ook lezenswaard te maken, iets over mijn leesvoer van de afgelopen weken. Ik zit helemaal in de zesdelige boekenreeks "Mijn Strijd" van de Noor Karl Ove Knausgard. Het is een groot succes in Noorwegen en ook daarbuiten. Op dit moment zijn er vier delen vertaald, achtereenvolgend: Vader, Liefde, Zoon en Nacht. Met Vader zou je dus moeten beginnen, maar die komt maar niet van de bieb. Dus ik las eerst Liefde, toen Nacht en zit nu in Zoon.
Dat kan, want het is een autobiografie waar Knausgard op 40-jarige leeftijd aan begint te schrijven en hij blijft als alwetende verteller aanwezig, en werpt dan de schijnwerper op een deel van zijn leven. In Liefde gaat het over het vinden van zijn grote liefde, met wie hij ook kinderen krijgt. In Zoon gaat hij terug naar zijn eigen kindertijd. En in Nacht is hij 18 jaar en zie je hem groeien in zijn eerste baan als onderwijzer, ergens in een gehucht aan een fjord in het uiterste Noorden van Noorwegen, veel aan de drank en strijdend met voortijdige zaadlozingen, zodat hij 'het' nog nooit gedaan heeft.
Ja, zo direct en zonder gene, maak je mee waarmee Knausgard allemaal moet strijden in het leven en omdat hij zelf dan ineens gaat peinzen dat hij het nu schrijft, het allemaal geweest is en geleefd, werkt dat ook relativerend en louterend. Heftig op zoek en het soms allemaal niet meer weten: maar hij groeit erdoorheen, er is toch elke keer weer licht aan het einde van de tunnel.
Wat je leest is tegelijk bekend en onbekend. Zijn strijd naar evenwicht, een voldaan leven, levend willen zijn en niet een halve schim of een dode: het is een zoektocht die universeel is. Voortdurend eronder ligt de vraag: Wat maakt het leven de moeite waard? Wat moet ik daarvoor doen? Ben ik nu op de vlucht en hoe kan ik dan mijn angsten overwinnen? Is dit nu het echte en waarachtige?
Nou, een fijne vraag om dit experiment-blogje mee te eindigen. En nu zien wat het oplevert: wat zal ik zien?
