De afgelopen tijd ben ik wat dvd's betreft, in twee soorten van stemmingen: ofwel lekker luchtig en licht, ofwel thrillerachtig, woest en ledig. Alsjeblieft geen persoonlijk drama vol emoties en mensen die elkaar zoeken maar niet vinden. Maar vaak is het slechts een kwestie van genre. Want gezoek en gedoe en dat alles niet zomaar van een leien dakje gaat, dat is des mensen.
Of des dieren, vermenselijkt, zoals in de echt heel leuke film: The Fantastic Mister Fox, naar een boek van Roald Dahl. Of Tinkerbell een tekenfilm uit de Walt Disney-stal, over een elfje dat 'maar' een knutselelfje is, ontevreden is en veel meer en beter wil zijn. Totdat ze ontdekt dat wat ze wel kan, net zo goed bijzonder is.
En ik zag Despectible Me: heel grappig, met de gele Minions en een meneer die het liefst door iedereen veracht en lelijk en akelig en eng wil worden gezien, maar uiteindelijk smelt zijn hart voor drie meisjes uit een weeshuis.
Heerlijk, dit soort van films. Ze hebben iets relativerends en houden de humor en het lichte in het leven gaande. Zo jutte ik ook naar wat nieuwe muziek. Ik vond de groep Haim, met nummers als: If I could change your mind, The Wire, Days are Gone.
Het zijn het soort liedjes waar ik aanvankelijk niks mee heb, maar toen ik begon aan een legpuzzel van Venetië, echt iets om te doen op een dag waar er zoveel regen valt als anders in een maand, het Canal Grande vanaf de Academiabrug, ja toen gingen die liedjes als een soort van mantra in me hangen en werd ik er vrolijk van.
Het zijn het soort liedjes waar ik aanvankelijk niks mee heb, maar toen ik begon aan een legpuzzel van Venetië, echt iets om te doen op een dag waar er zoveel regen valt als anders in een maand, het Canal Grande vanaf de Academiabrug, ja toen gingen die liedjes als een soort van mantra in me hangen en werd ik er vrolijk van.
En ik heb mezelf getrakteerd op 6 uur lang Nieuw Zeeland, het Zuidereiland in de BBC-thriller Top of the Lake, geschreven en geregiseerd door Jane Champion, die ook het prachtige The Piano maakte en daarvoor in An Angel at my Table, de driedelige autobiografie van Janet Frame verfilmde, ook uit NZ. O! Dat landschap daar, de bergen en het meer, het is er zo kaal en ruig, zo verstoken van oude loofbomen, een oude eik in een dorp dat lager lag, was er een bezienswaardigheid, dat ook onherbergzame landschap, is het perfecte decor voor het verhaal.
In Top of the Lake loopt het 12 jarig meisje Tui het ijskoude bergmeer in, ze wordt gered, maar verdwijnt kort erna, en ze blijkt 5 maanden zwanger. Van wie? Wat spelen er voor duistere en donkere geheimen, in dat kleine dorpje bij het meer? Wat doet die groep gekwetste vrouwen met een pijnlijk verleden, daar, neergestreken in containers rondom een goeroe-achtige vrouw? Detective Robin Griffin gaat op onderzoek uit in het dorp waar ze vroeger zelf gewoond heeft en wordt daar ook geconfronteerd met haar eigen pijnlijke verleden.
Ik wandelde ooit bijna een maand rondom dezelfde soort meren, rondom Lake Tekapo en kampeerde er onder een omgekeerde sterrehemel. Daar heb ik het louterende en troostende ervaren, van almaar alleen wandelen, niemand tegen komen op een dag, jezelf overgeven aan de leegte en het pure basale van zulk een soort van landschap. Het is leuk dat mijn ogen nu, behaaglijk gelegen onder een dekentje, dat landschap weer onder de ogen ziet. Alsof ik er zelf weer wandel.
