Het onderzoek gaat over de kinderen van vrouwen die in de Hongerwinter zwanger waren en niet de benodigde 2000 kcal. naar binnen kregen, maar nog geen 500. Voor het onderzoek zijn zo'n kind en een broer of zus die voor of na de hongerwinter in de baarmoeder een baby werden, gevolgd. Het was al bekend dat de hongerbabies een kortere levensspanne hadden. Maar nu blijken de gevolgen veel groter. Allerlei ziekten, waaronder ook schrizofenie, komen significant meer voor. Het artikel eindigt, dat dan nog maar moet uitwijzen, hoe het zal zijn met alle IVF-babies, die immers de eerste dagen van hun leven niet in de baarmoeder zitten, maar daarbuiten.
Zegt zoiets nu iets over de onveranderlijkheid van elk mens, of juist over de veranderlijkheid? Ik zag ooit een filmpje van een levend menselijk brein, en toen bleek dat wij allemaal constant in ons brein nieuwe verbindingen maken en andere weer afbreken. Dat maakte me vrolijk, dat zegt iets dat wij onszelf voortdurend kunnen veranderen en dat het lichaam daarin volgt. Of de voorwaarde daartoe is.
Maar een hongerbaby die later bijvoorbeeld schizofreen zal blijken, dat doet iets anders vermoeden. Alsof op moluculair niveau al iets bepaald zou kunnen zijn. Ik weet het niet, het lijkt mij toch een ietsjes teveel een oorzaak- en- gevolg denken. Dat het lichaam als het ware alles in het werk stelt, om die paar cellen te redden, zodat er uiteindelijk toch een heel mens uit kan groeien, en deze cellen niet worden afgestoten omdat ze eigenlijk teveel zijn voor een hongerende vrouw, dat vind ik wel weer opwekkend. Nieuw leven krijgt een kans.
Ho, ho... en zo zou je toch alweer bijna verplicht tegen abortus moeten zijn. Laat ik het ermaar op houden, dat ik geloof dat het leven zeer veel levenskansen biedt, op allerlei niveaus en dat ik een heilig geloof heb in mensen: dat zij is staat zijn om zich aan te passen, bij te stellen, te veranderen, daar waar zij zelf ervaren dat dit hen een toekomst geeft. Zo niet: dan zijn zij ook in staat om te aborteren. En soms is dat ook het beste, om andersoortig leven mogelijk te maken. De keuzes liggen bij ons.
Het lichaam faciliteert, volgt en verandert mee. En ten lange leste, op het einde: dan moeten wij ons lichaam volgen. De deifinitieve dood, het uitdoven van wie je bent. Of een metamorfose in iets anders wat we niet kunnen bevatten: ook daarin verschillen de mensen van mening. Het blijft toch ook een raadsel, een mysterie en op zijn meest allerdaags: koffiedik kijken: Wie wij zijn en wie we kunnen worden.
