O. Het rare is, dat ik het nu minder erg vind dan ik dacht dat ik het zou vinden. Bijna alles is vervangbaar. Het haalt het niet bij echte rampen. Zoals het plotseling verdwijnen van een dierbaar mens in je omgeving. Om maar eens een voorbeeld te noemen. Een aantal typische foto's, ja die komen nooit meer zo terug. Maar de rest? Muziek? Zo weer te downloaden. En er is dan ineens heel veel ruimte, ik hoef niet te woekeren en te dubben wat-nog-wel en wat-niet. Áls ik Sammie zou gaan vervangen, maar dat weet ik nog niet.
Ik dacht eerst heel ouderwets: er zit geen naamsticker op Sammie, dus hij kan ook niet door een eerlijke vinder teruggebracht worden. En dan pas in tweede instantie denken: O, nee, wat stom:Sammie zit vol referenties. Iemand zou kunnen whatsappen, of zelfs bellen of smssen...Raar, dat iemand nu met Sammie, ineens toegang heeft tot dingen die bij jouw privédomein horen. Gelukkig kent de eventuele vinder mij niet. En ik sta zelf niet veel op fotootjes. En dan weet de vinder nog niet, wie ik ervan ben. Ik hoop dus nog het meeste dat Sammie niet door een bekende wordt gevonden.
O, o, Sammie... Het is niet anders. Het is ook wel rustig ineens. Want ik hoef niet meer te bedenken of ik ergens een fotootje van zal maken. Of welke muziek ik wil opzoeken om te downloaden. Of twijfelen of ik wel of niet de koptelefoon zal meenemen op straat. Je bent plotseling weer helemaal alleen, zonder al die lijntjes met de buitenwereld op zak. Ik kan helemaal opnieuw beginnen: Hoog Sammie, kijk omhoog Sammie, want daar is de blauwe lucht...
