Er staat een citaat bij, van de ouders of verzorgers. Niet allemaal roze-wolkerig, maar de boodschap is wel duidelijk: dit zijn gewone kinderen en wij zijn blij met ze. Klaar uit. Het zegt iets, dat we kunnen leven met gebrek en imperfectie. Dat we de wereld niet naar onze hand kunnen zetten, en dat het leven vele vormen en mogelijkheden kent.
En zo ervaar ik dat ook. Er kan tegelijk lol en plezier zijn, en intens verdriet en onvermogen. Je kunt met beide tegelijk leven, zoals ook blijkt uit psalm 48, waarvoor ik vanochtend de meditatie schreef. Daar is de ervaring dat God (een woord) veiligheid en vreugde geeft en een burcht is. Maar tegelijk gaat het over de ervaring van strijd: hoe je in een kramp kan schieten, hoe donker de wereld kan zijn, alsof een storm op je inbeukt.
'Misschien staan we altijd in deze dubbele ervaring. In een enerzijds en anderzijds. We leven altijd op het kruispunt van twee werelden. Er is zoveel mooi en goeds, maar ook zoveel wat we niet begrijpen aan verdriet, gebrek en onmacht'. Zo zal ik deze week uitspreken. En woorden, tja, die komen ergens vandaan en zelf had ik vorige week, ook een wereld van contrasten om me heen.
Ik was 25 jaar beheerder! Er staan bossen bloemen, waaronder een heel grote, in mijn kamer te stralen, ik trakteerde de hele week taart op kosten van de baas, en op een middag was het wel opvallend druk in het wijkcentrum. Toen hieven ze ineens met zijn allen een "lang zal ze leven!" aan. Ik schrok er een beetje van, maar het is leuk: een enveloppe met geld, opgehaald bij alle bezoekers.
En dan is er die andere kant. Je hoeft maar de krant open te slaan om het onvermogen in de wereld te zien. Maar die foto's, de boodschap, ja die is mooi: Je bent een mongooltje. Of je hebt een ander gebrek. Maar je kunt wel stralen: Er zijn. Je hoeft niet perfect te zijn, als je er maar bent: met heel je hart.
