Het is natuurlijk helemaal waar, dat er geen ene werkelijkheid is, maar honderden, duizenden, miljoenen, triljoenen. Wanneer je dat tot je door laat dringen, dan zou je daar toch wel wanhopig van kunnen worden. Elk mens vertegenwoordigt al een eigen werkelijkheid en heeft in zich ontelbaren anderen. Dat gaat zo door: over elke plek, gebeurtenis, tijd, land , hoogte, diepte, toekomst enzovoort: het houdt niet op wat je daarover kunt denken, voelen, herinneren, doen. Alles kan tot micro-nano niveau gereduceerd of kan astronomische proporties verkrijgen en exploderen.
Zou dat de reden zijn, dat men in meditatie zich juist gaat richten op één punt? Wie alles tot één punt kan brengen, die heeft in ene keer iets heel overzichtelijks bij de hand. Eén punt, dat ook nog eens verdwijnt in zichzelve: het ego lost op, het omgekeerde van het zwarte gat waar niks is, onstaat dan: eén plek waar ineens ALLES aanwezig is.
Wat doe je toch eigenlijk, als je aan het leven bent? Je scheert langs alle veelvoudigheid, al die nooit tot hapbare brokken te herkauwen werkelijkheden heen en je schept elke keer weer een werkleijkheid met deze of gene, waarmee je op dat moment, verkeert.Daarin ben je totaal afhankelijk van elkaar. Niks is er, alleen maar door jezelf. Niks blijft er alleen maar door jou toedoen. Het is een kwestie van wederzijds vertrouwen dat wat je gedeeld hebt en samen geleefd hebt, op welk niveau en waar en hoe dan ook, blijft.
Wie dit vertrouwen in zichzelf en een ander niet kan bewaren, wordt gek. Dan heb je als het ware een emotioneel korte termijnsgeheugen: elke keer weer moet je een gezamenlijke werklijkheid creeëren, zonder te kunnen vertrouwen op iets wat blijft. Staat je pet verkeerd, dan creeër je onverhoopt een nachtmerrie-achtige werkelijkheid. En daar blijkt de kracht van elke persoon: wie dit maakt, sleurt ook altijd een nabije andere daarin mee.
Ik ben het type van het ene punt: ik geloof erin dat je alles wat ingewikkeld, verward, tegenstrijdig en verknoopt is, terug kan leiden naar één punt. In dat ene punt telt het alleen om aandachtig waar te nemen. In die aandacht kunnen die triljoenen werkelijkheden voorbij komen, maar ze lossen op in eenvoud. Dat is: blijven ademhalen, licht en liefde door dat ene punt naar binnen laten stromen: de weg van het hart.
En dit is de zegenwens die hoort bij psalm 55 en die ik morgen zal uitspreken:
Moge je de weg van het hart gaan:
angst, verdriet, woede en pijn
als een last van je afleggen
en toevertrouwen aan de Levende, de Ene.
Moge je stil worden
wachten en waken
jouw hartsvrienden ontmoeten
in Gods huis.
Moge je als een duif kunnen opstijgen
over de woestijn heen, de ruimte ontdekken
en verborgen spelonken en holen,
waar je ziel kan schuilen en rusten.
Licht op je weg,
de weg van het hart,
vrede en alle goeds.
