Lentedingen: met je ogen gesloten in de ochtend op een stoeltje buiten in de zon genieten, die vandaag twintig graden zou kunnen gaan schijnen.Een vleug van parfum gaat langs mijn neusvleugels. Ik doe mijn ogen open en zie een meisje voorbij fietsen. Ik wil mijn bakje ledigen in het compostvat achter in de tuin: Ik dacht een weekje geleden alleen wat oud blad erin gekieperd te hebben. Groen blad steekt uit de deksel naar buiten en een klein geel narcisje.
Lentedingen: die levenskracht die altijd maar door gaat en onverwachts de kop kan opsteken. Ik kwam een gedicht tegen van kennelijk een zeer bekende Turkse dichter Nazim Hikmet, dat 'Over het Leven' heet, uit 1947:
En zo serieus moet je het leven nemen
Dat je op je zeventigste nog een olijftak poot
En dan niet om aan je kinderen na te laten
Maar omdat je ondanks je vrees voor de dood
Niet in de dood gelooft
Omdat het leven zwaarder weegt.
Zo is het maar net. Je plant of doet dingen die de belofte van groei in zich dragen, niet omdat je dat voor je kinderen doet, of voor een ander of voor een onbekende toekomst. Je doet dit soort dingen, omdat het leven naar je toe komt, elke moment van de dag. In elk mens, in elke gebeurtenis, in elke ademtocht die je gegeven wordt.
En als dat leven zich terugtrekt en de dood daarop volgt, dan kun je niks anders, na tranen vergoten te hebben, je weer toewenden naar de lentedingen. Omdat het leven zwaarder weegt.
