Ik zag de Japanse film Like father, like son. Een rijk stel in een duur, modern appartement, hij werkt tot in de avond, zij zorgt voor hun zesjarig zoontje, krijgen het bericht dat dit jongetje niet hun biologische kind is. Het is een schat van een kind: grote ogen, zorgeloos, levend in het moment: precies dat wat zijn piekerende ouders niet hebben. Vader wil dat het kind goed zijn huiswerk maakt en pianolessen volgt. Hij is afstandelijk, onhandig, heeft geen echte band met hem. Hun biologisch kind blijkt terecht gekomen te zijn in een huishouden van Jan Steen: Vader heeft een winkel in elektrische apparaten, is speels, verzint fantasiespelletjes, gaat met zijn drie kinderen in bad... 'Ik wist het!, vandaar! reageert de afstandelijke vader.
Er wordt hun aangeraden zo snel mogelijk, nu kan het nog, de kinderen te ruilen. Afstandelijke vader krijgt zijn zoon, die slim is, alles meteen onthoudt wat hij vertelt, maar die op een gegeven moment zelfstandig de metro neemt, op weg naar huis... Daar past, schijnbaar, het 'onechte' zoontje goed in zijn nieuwe omgeving, en hij verstopt zich zelfs wanneer Afstandelijke Vader zijn biologische zoon komt ophalen. Hij is op een missie gestuurd, had deze tegen hem gezegd, die zou duren tot hij groot is...
Dan vindt afstandelijke vader op zijn camera allemaal foto's die zijn leef-bij-de-dag zoontje stiekem van hem gemaakt heeft: slapend op de bank, een voet in een sok, zijn wang van heel dichtbij... Hij breekt. Einde van het liedje is dat de jongetjes weer teruggaan naar het gezin waar ze zijn opgegroeid. 'Is de missie nu voorbij?' vraagt het zoontje. 'Ja!' zegt de vader met heel zijn hart. Ik vond het een heel mooie en ook af en toe humoristische film.
Dus de biologie wint het niet van de banden van liefde die al gesmeed zijn. Het actuele leven gaat haar eigen gang, ontplooit en ontwikkelt zich en de uitkomst kun je niet voorspellen of afdwingen. Je woont in je eigen lichaam, maar je woont toch vooral in de wereld en de mensen die jou daarin gegeven zijn.
Zo blijkt Moeder, geheel onverwacht, te goed te zijn voor het hospice. Ineens moest er gezocht worden naar een andere woonruimte. Dat is toch raar, je verwacht dat niet. Het is zo'n andere energie: weer een beetje opnieuw beginnen en een inwijdingsfeestje plannen rondom je eigen verjaardag, in plaats van afscheid nemen... Maar ook mooi dat dit mogelijk is. Elke dag dat je ontwaakt is eigenlijk altijd weer, een nieuw begin.
