Zoveel lichtjes

Gisteren had ik besloten dat het nu definitief lente was geworden. Ik zag het eerste vlindertje, een citroengeeltje, fladderen bij de bijna open ribes en de gele flufferige bolletjes van de kerria japonica. Wel wat minder aanwezig in mijn tuintje omdat ik flink aan de zijkanten gesnoeid heb, maar genoeg voor het lentegevoel. Bovendien bloeiden de dwergnarcisjes, en de blauwe druifjes en één paars viooltje dat de winter heeft overleefd.

Dat viel vanochtend tegen. Ik dacht dat de zon stralend aan de hemel zou verschijnen, maar het is grijs bewolkt...De dingen zijn nooit zo, zoals je dat van  tevoren voorstelt. Maar voor mij bleef het lente. Dus het buitenleven is begonnen. Dus dan maar, met vest aan, voor het eerst weer buiten ontbijten onder de gekleurde vlaggetjes. Een merel baadde zich in mijn kleine vijvertje. Zoveel mussen die her en der voortdurend rondfladderen! Een tortelduif pakt wat takjes op. Waar zou die nu broeden, nu de grote dennenboom op de hoek is omgehakd?

In de modder van mijn vijvertje, op zoek naar vergaan en rottend blad, schepte ik per ongeluk twee kikker- of paddenparen op: brengen die zo bovenop elkaar de winter door?  Ik weet zou weinig van de natuur, maar geniet met volle teugen van de kwetterende bende in mijn tuin. Ik ga nog veel meer mozaïek-zonnencel-lampjes halen: overdag schijnt het zonlicht in het oranje, paars of blauw erdoorheen en voor in de nacht wil ik nu dat het door de hele tuin, ook in de hoeken, bezaaid is met kleine lichtjes.

Gisterenavond was het ook drie uur lang bezaaid met lichtjes: Op de muziekavond van nichtje L. op het Stedelijk Gym. Wat ontroerend; al die kinderen die al 4-7-8-9-10 jaar hun klarinet, gitaar, viool , piano, saxofoon bespelen en allerlei muzieksoorten en liedjes ten gehore brengen. Wat een goed schoolklimaat; docenten eromheen, die zorgvuldig elke keer opnieuw de microfoon precies goed afstellen en die zelf in een koortje When I am sixtyfour van de Beatles ten gehore brengen.

'Ook wel héél elitair!'zei B. 'Zie jij hier gekleurde kinderen? Alles is wit!' Ja, dat is ook zo. Nu hoorde ik toevallig, dus ook N. de dochter van B. en K. die vorige jaar ineens opera is gaan zingen, als talent ontdekt is en nu op het pre-conservatorium zit. Het Ave Maria uit heel haar wezen, waar alle wildheid en felheid van haar persoontje 'getemd'  is en kan zege vieren.

Nichtje L. zong samen met drie meisjes, allen in een zwart kort jurkje, ze was 'zóó zenuwachtig', melde ze in de pauze, 'na iedereen die écht goed is', het liedje Titanium: Dat, al val je, je niet te breken bent, omdat je zo sterk bent als Titanium.