Ergens ben in een ongelofelijk sentimenteel type. Ik houd van die levensverhalen waar iemand ineens ontdekt wordt, waar iemand uit een onzichtbaar en eenvoudig leven ineens gaat stralen en bekend en rijk en beroemd en op handen gedragen wordt. Of iets wat erop lijkt. Zo heb ik nog altijd een zwak voor Jamai, die zestienjarige jongen met de bril, die Idols won, daarna uitkwam als homo en toen ook weer eens eerste werd bij Dancing with the stars: hij kon aanvankelijk niks en zweefde en tolde later in perfecte beheersing over de dansvloer.Een ander zwak van me is de Engelse Susan Boyle. Ik bleek een groot krantenartikel uit de NRC bewaard te hebben van 21 april 2009 met de kop: Ja - een lelijke vrouw kan een ster zijn - en hoe. Haar auditie heb ik vele malen bekeken. Natuurlijk worden je sentimenten dan gemanipuleerd. Je ziet eerst een beetje gekke vrouw, met borstelige wenkbrauwen en een slordig zelf ingezet krulletjespermanent, zo lijkt het, die giechelend, met haar ogen rollend, vertelt dat ze nog nooit gekust is, heel veel houdt van haar poes Pebbles én dat ze een wereldster wil worden.
Dan komt ze hobbelend en sloffend op, in een goudkleurige jurk, die gemaakt lijkt uit oude gordijnstof, je ziet de blikken van de jury die nauwelijks hun lachen kunnen inhouden en dan gaat ze zingen en dan wordt een ieder ontroerd en heel nederig. Na twee weken is het filmpje op YouTube 60 miljoen keer bekeken, toen nog nooit vertoond en is ze die wereldster geworden.
Later komen er berichten dat ze bij haar geboorte kort zuurstofgebrek heeft gehad, haar hersenen dus licht beschadigd zijn en ze daarom nooit de spanning en de stress zal kunnen doorstaan om in het echt langdurig op te treden, buiten de kerk, dat tot dan haar podium was. Ze woont in een klein huisje in het Schotse Blackburn. En er komen discussies los of ze nu gerestyled moet worden of dat ze gewoon haar oude zelf moet blijven. Later zie ik filmpjes waar ze verhuisd is en sjieke kleding aanheeft.
Nu, 7 jaar later beluister ik Standing Ovation, the greatest songs from the stage. Op de voorkant staat ze in de schijnwerpers op een podium, het donker in te kijken, naar een publiek dat je niet ziet. Heel slim gedaan: al haar fans weten dat je naar haar droom kijkt. Ze zingt met Donny Osmond, haar held uit haar tienertijd , ik kende ook iemand die haar kamer behangen had met foto's van hem, All I ask you en This is the moment. Slim, slim, slim: ze zingt precies wat ze voelt: zeg tegen me dat je van me houdt... en dat dit het moment is, om nooit meer te vergeten.
En toch: mijn sentimentele ik wordt geraakt. Ze is zorgvuldig gekapt en opgemaakt in haar donkere diva-japon met glitter. Op een andere foto lacht ze in een blauw vestje en een mooie dure ketting op haar witte jurk,verlegen naar Donny Osmond. Ze heeft een helemaal lieve en zachte uitstraling. Dat gun je elk mens, en bovenal: ze zingt de sterren van de hemel.
