Ik geloof nu, dat het niet alleen maar sentimenten waren die gemanipuleerd worden, daar bij dat filmpje van haar eerste auditie. Er gebeurd werkeljk iets uitzonderlijks. Dat het wereldwijd zo'n respons heeft gehad, onmiddelijk, is daar ook een teken van. Dat ze, ondanks haar handicap, er wordt het syndroom van Asperger geopperd, naast dat zuurstofgebrek, nog steeds schittert als ster aan het firmament is ook niet niks.|
Susan Boyle heeft nooit een baan gehad, heeft altijd gewoond in haar ouderlijk huis, waar ze nog steeds ook woont en heeft gezorgd voor haar oude moeder. Toen die dood ging heeft ze zeven maanden nauwelijks gepraat, laat staan gezongen. Op dat totale dieptepunt in haar leven bedacht ze zich dat haar moeder altijd tegen haar gezegd had, dat ze naar Britain got Talent moest gaan. Vooruit dan maar, áls laatste en uiterste, in de geest van haar moeder...
Het is als de graankorrel die eerst moet sterven om werkelijk vrucht te kunnen dragen. Ze vertelt dat tijdens het zingen ze de hele tijd het gevoel had dat haar vader erbij stond. Als je dan nog eens kijkt naar dat filmpje, dan zie je iets van 'mannelijke' energie in of rondom haar: iets wat in al haar andere optredens niet meer aanwezig is. Dan zie je vooral, ook een kwetsbare vrouw met die heel heldere, warme, krachtige stem.
Ze zegt ook dat haar katholieke geloof haar door alles heen heeft gedragen.Voor haar doorbraak is ze in Lourdes geweest, ervaarde dat als helend, en was lid van The legion of St Mary, een vrijwlligersorganistie. 'Het geloof dat je erdoorheen trekt'... 'Dat is het soort notie, waar veel mensen alleen maar hun schouder over ophalen en dan zeggen: Énfin: ze doet er zo niemand kwaad mee, baat het niet dan schaadt dit niet'.
Maar wie zich inleeft in de inhoud daarvan, die kan daar ook van gaan stamelen. Dan is het God zelf, die haar geholpen heeft, dat haar droom is uitgekomen; dat ze werd wie ze ten diepste was. Dan zijn het de goede geesten van haar vader en moeder die haar vleugels hebben gegeven. Dan zie je in dat filmpje ineens een mens die zichzelf naar haar bestemming zingt en dat ergens, op een bijna instinctief nivo ook wist.
Het is ook het contrast ervoor en erna: dat voordat ze gaat zingen, je bijna het bloed ruikt, een hele zaal die tegen is, je hoort al bijna in de lucht hangen: Kruisig hem! Kruisig hem! De hysterie van de anonieme massa. Dan gaat ze zingen en na vijf seconden lijkt het alsof er een engelkoor is neergedaald. Je gaat snappen waarom er in kloosters zoveel gezongen wordt. Heel bijzonder.
