Het is erg leuk en maakt je vrolijk. Al duizelde het me van de dansstappen en de bewegingen die je in rap tempo uitvoert. Elk muzieknummer heeft een eigen dans en al doende krijg je het vanzelf wel onder de knie, zei de instructrice, na afloop. Ze vond dat ik het al erg goed er vanaf bracht. Er is een grote kans dat ik dit tot vast onderdeel van de week maak: een uurtje dansen en bewegen, vlak bij huis op een fijn bekende plek, makkelijk toch?
Ik bevond me voor het eerst van mijn leven, realiseerde ik me, tussen allemaal gekleurde vrouwen, op twee na. Een smeltkroes van rassen, sommige met meer negroïde trekken, anderen met Javaanse, Spaanse en ... weet-ik-veel wat. Een vrouw met een hoofddoek, een dijk van een vrouw met kortgeknipte haren, van glorierijk, aards, rondborstig, naar klein en kittig: een wilde bende. Ik viel helemaal niet op, behalve dat degene die het organiseerde mij tussen twee nummers tegen het einde vroeg wat ik ervan vond en meldde dat ik 'de beheerder' was.
Iets opgevallen, in mijn taalgebruik: de woorden 'wilde bende'? Ze zijn ingegeven doordat de zumba-lerares vertelde dat ze die ochtend voor het eerst les had gegeven bij Basic-Fitt, een fitnesscentrum. Daar zeiden de aanwezigen tegen haar: 'Ja, jullie, die uit de wildernis komen, die kunnen dat wel goed: met je heupen bewegen, enzo.' 'Uit de wildernis!, wat bedoel je daarmee?' had ze gevraagd. 'Nou, ja, je weet wel wat ik bedoel'. 'Nee, dus!' had ze gezegd, 'verklaar je nader'. 'Jullie uit het buitenland', was er uiteindelijk uitgekomen.
Zo kijken ze dus tegen mensen aan uit het buitenland: dat die uit de wildernis komen! brieste ze. Haar felheid hieromtrent vond ik innemend.
