De volgende dag was het dansen in het klooster. Het inoefenen van de Pinksterdansen. De geest die ontvlamt, waait, van binnen en dan naar de wereld... elke dansstap die ik zet, is ook een teder gebaar... Heerlijk om te gronden, jezelf en het leven om je heen te dragen, te dansen, te vieren. Erna wandelen in de kloostertuin, weer wat nieuwe dingetjes tot bloei gekomen, andere op het einde en na de viering zomaar het klooster uitlopen, naar huis. Weer onverwachte doorkijkjes en perspectieven; over de sluizen van Weurt, langs het kanaal.
Gisteren een prachtige ochtendwandeling in het op-en-neer heuvelland bij Beek. Felle warme zon, in frisgroene landerijen, feestelijke lentebomen in alle tinten geel en groen en lichtroze en wit. In een dal walmde het witte mist uit de aarde, cirkelend, dwalend, dampend. De koude natte grond die haar water loslaat aan de zon. En dan: later op de middag witte hagelbuien en een tempratuur die daalt tot het vriespunt. Zoals het leven zelve: van alles wat, warm-koud, donkerte en licht.
Er was weer een concert in Huize Wylerberg. Een viola gamba, een klavecimbel en een piano. Het waren de spiegel-fuga van Bach. Uit het inleidend praatje begreep ik dat Bach stukken uit de Kunst der Fuge, ook exact in spiegelbeeld gecomponeerd heeft, het notenschrift naast elkaar spiegelt. Dus waar de muziek omlaag gaat, is het nu omhoog. Ik ben een muziekdummie, maar hoorde wel dat wat anders basaal, naar de grond gericht is, nu soms weifelend en dan weer exact en doelgericht naar omhoog ging: Op! Naar de hemel.
Muziek componeren was indertijd ook wetenschap: niet voor de verstrooing en het vermaak. Elke noot, na elkaar, beschrijft dus iets van de werkelijkheid. Bij Bach heb ik vaker de ervaring dat hij de ruimtes in je eigen brein aftast. Zijn cello-stukken maken me altijd helder.
Werelden die elkaar spiegelen: het een dat niet zonder het andere kan: dat was de grondervaring van al deze dagen.
