Zijn vader is een nieuw gezin begonnen in Amerika, waar hij een halfzusje heeft, zijn grootmoeder cirkelt rondom hem, zijn moeder moet naar het ziekenhuis voor weer een nieuwe behandeling. De allerlaatste pogingen. Het jongetje leeft in een fantasiewereld en kan heel goed tekenen en heeft ook elke nacht een nachtmerrie. Daar staat hij in het landschap, de oude kleine kerk verpulvert, de grond verschuift onder de voeten, zijn moeder valt in een kloof en hij kan zijn moeder nét niet redden. Ze valt de diepte in.
Naast dat kerkje staat een heel oude grote dikke Taxusboom. En die komt tot leven en wil hem drie verhalen vertellen. Het vierde verhaal zal het jongetje zelf vertellen, voorspelt de grote, machtige boom. De film is dus een mix van animatie en tekeningen die tot leven komen. En zit vol verhalen. Tegelijk laat het de harde werkelijkheid van het jongetje zien: wreed gepesd worden op school, zijn moeder die almaar zwakker wordt, zijn oma, waarmee het niet klikt.
Dus waar gaat deze film over? Wie is het monster, dat roept? Is het die grote boom, die indrukwekkend en ook wat angstaanjagend tot leven komt? Is het de ziekte van zijn moeder die haar van de aardbodem zal laten verdwijnen? Is het zijn grootmoeder, die erop aanstuurt dat hij bij haar moet gaan wonen? Zijn het die drie akelige jongetjes van school, die hem het leven zuur maken?
Nee, zo is het allemaal niet. Het jongetje leert loslaten, om daarmee zijn moeder werkelijk te kunnen omarmen, de pesterijen op school te boven te komen, zijn oma te accepteren als het welwillend mens dat zij is. Daarvoor waren drie verhalen nodig: om zélf het vierde verhaal te kunnen vertellen. Een mooie film en W. zei achteraf: je had gelijk, het was ook helemaal een W.-film. En ja, het was ook helemaal een Mirjam-film. En gezien de reacties in het zaaltje, was het een film van veel-meer-mensen: want iedereen heeft zo de eigen monsters, die roepen...
