Je bent getuige van een hartverwarmend feestje in hun appartement. Ze spelen piano en zingen, iedereen is zó blij. Dan komt een van de volgende dagen. De ene blijkt dirigent te zijn van een katholiek knapenkoor, de jongens zingen hemels. De priester komt luisteren, kijkt er al wat treurig bij, en vraagt of na de les George bij hem wil komen. Helaas, hij kan er niks aan doen: maar de bisschop heeft verordent dat George niet meer kan werken aldaar, nu hij getrouwd is met een man.
'Zullen we met elkaar bidden? stelt de priester voor. George zegt:' ik geloof nog steeds in Jezus, maar bid nu liever alleen, dank je wel.' Door het inkomstenverlies van deze baan, zijn Ben en George genoodzaakt hun appartement te verkopen en logeren nu, gescheiden van elkaar, bij diverse vrienden en familie. Een zus wil hen wel een kamer geven op het platteland, maar wat hebben zij daar te zoeken?
Zo is het leven. Nou ja: zo blijkt het leven. De film laat mij indringend zien, hoe groot de kloof is tussen de gewone 'wereldse' wereld, waar geloof allang een privékwestie is, en het bewustzijn en de daarmee gepaard gaande macht, van de clerus. Kloosterlingen en priesters: ze leven voor een deel in hun eigen beschermde wereld, waarin ze elkaar en zichzelf voortdurend bevestigen en nemen de pijn die ze anderen en ook elkaar soms aandoen, voor lief.
Anselm Grun mijmert ergens dat het heel koud kan zijn, op een plek waarvan de buitenwereld vaak denkt, dat het juist een plek van liefde is: het Klooster. Als Ben en George van te voren geweten hadden dat hun huwelijk deze gevolgen zou hebben: dan hadden ze zich nog eens achter de oren gekrabd om officieel te gaan trouwen... Ze sliepen de slaap van de onschuldigen... Maar als je wakker wordt, dan is het een kunst om mild te blijven. Het instituut dat 'de liefde' predikt, is in de praktijk harteloos... Love is strange.... Dat is ook de titel van deze film.
