Zonder hoedje op, mijn handelsmerk overal en nergens, omdat de klep voor net genoeg het directe licht weghoudt bij mijn ogen en voorhoofd, en ook zonder zonnebril, liep ik er rond. Nu ben ik hier aan het typen, met beide op: een grote zonnebril met ronde glazen en een hoedje op. Wat is er gebeurd?
Welnu, na anderhalf uur in de Klif kreeg ik steken bij mijn slapen en het broeien en duizelen in mijn hoofd begon.Zoals vlak na het ongeluk, begon ik me weer op een wankel en schommelend schip te voelen. 's Nachts werd ik wakker van het zoemen en broeien in mijn hoofd. De nacht erop klonk er het galmen van klokkengelui en vannacht werd ik weer wakker en met mijn ogen open onder de dekens, zag ik paarse lichtvlekken gaan en komen en gekleurde spikkeltjes-regens voorbij gaan.
Vanochtend vroeg had ik een gesprek met de nieuwe leidinggevende en de personeelsfunctionaris. Ze willen me zo lang mogelijk aan het werk houden, in ieder geval tot het specialistisch onderzoek Zou dat een reden hebben? Dus nu heb ik een time-out, zonder een ziektemelding. Mijn criterium is, dat ik voor maandag weer een hele nacht ononderbroken heb kunnen slapen. Gebrek aan slaap maakt extra wankel en heb ik nog nooit gehad. Ik ben altijd een tevreden en heel diepe slaper geweest...
De Klif ligt trouwens midden in een wijk, die me bij een wandeling erdoorheen meteen aan Sea Haven deed denken, het dorp of stadje waar de film de Trumanshow zich afspeelt. Alles net aangeharkt, bijna gekunsteld, er zijn geen tijdlagen, want alles is in dezelfde tijd midden in de weilanden, vlak achter de dijk, gebouwd. Aan de rand waaien vier windmolentjes, die je nergens helemaal uit het oog verliest. In de Trumanshow is alles decor, de hoofdpersoon, gespeeld door Jim Carrey, komt erachter dat hij de ster is in de live-soap die vanaf zijn geboorte dagelijks op de tv te zien is. Alle mensen om hem heen zijn acteurs. De horizon blijkt van bordkarton.
De Klif is voor de inwoners vooral de lagere school van hun kroost en de dag- en kinderopvang. Er wonen allemaal tweeverdieners en als hun kinderen eens kattenkwaad uithalen dan zijn de ouders heel wel bereid om hun nageslacht middels taakstrafjes in het gebouw weer helemaal op het rechte pad te krijgen. 's Avonds zijn er wat sportclubjes en in het weekend zijn er kleine evenementen. Maar een bruisend hart van dit stadsdeel, waar mensen 's avonds eens wat gezellig komen drinken? Nou nee, niet echt, begreep ik van collega's.
Of ik hier werkelijk een deel van uit ga maken is dus nog onduidelijk. Ik wil goed kunnen slapen 's nachts en me niet ineens, zoals nu het geval is, mij moe en half ziek en half handelingsbekwaam gaan voelen. Nu denk ik steeds dat ik er bedacht op moet zijn om niet door het nieuwe decor van mijn werkomgeving te vallen. Of juist wel:?... En dan met beide voeten een nieuwe grond bereiken? ...
