vrijdag 17 februari 2017

Lieve jongens

Ik lees net dat Dick Bruna is overleden.Weer zo'n schokje, zoals ik ook had met de zanger Al Jarreau. Mensen die met hun kunsten jouw leven mee aankleden en een tikkeltje vrolijker en rijker hebben gemaakt. Die stem van Al Jarreau, de soepelheid van zijn lichaam, de muziekinstrumenten die hij met zijn stem kon nabootsen, of er nieuwe geluiden mee uitvond. En Dick Bruna: op mijn wc hangt nu Nijntje op een springkussen. Er hing eerst een gedicht over transcendentie, maar Bruna weet in alle eenvoud, elke lijn klopt exact, precies hetzelfde uit te drukken.

Ik luisterde naar de allerlaatste cd van David Bowie en naar het lied Black Star, die dit jaar de Grammy won van het allermooiste popliedje.De laatste tijden is de mantra die telkens in mijn hoofd opkomt: Alles komt en gaat... Je wil het niet, maar het is wel zo. Alles gáát en de dood zegt je dat je ook niet meer kan hopen op een wederkeer. Alleen in alles wat er nagelaten is, gaat dat specifieke individuele leven verder...En als je ouders beide dood zijn, dan ben jezelf dat specifieke fenomeen dat nog een poosje verder leeft.Letterlijk door jou, leeft iets van hen verder.

Ik las, overal tussendoor het gezellige grote foto en plaatjes en tekstboek van Paul de Leeuw: 'k Hebjelief, en trek! Waarschuwing, zegt hij op de kaft: Van dit boek krijg je trek. En dat is ook zo, op allerlei fronten. Er zitten vijftig ook doodgewone recepten in, van wat hij zelf lekker vindt. Als tip weet ik nu, dat ik in de rode kool ook jeneverbes en laurier moet toevoegen, niet alleen kruidnagel, zoals ik deed. En zijn schoonmoeder zegt, dat een worteltje bij de spaghetti Bolognese, alles uitmaakt.

Ondertussen langs alle foto's van de inhoud van de verschillende koelkasten in zijn leven, neem je kennis van zijn leven in vogelvlucht. Hoe hij ontdekt is door Sonja Barend en Ellen Blazer. Ja, ik herinner me dat eerste tv-optreden nog goed. En zijn zoektocht naar de ware liefde en het krijgen van kinderen. Die hele heerlijke chaotische, eetbare, warme,  recalcitrante enzovoort sfeer die er om  Paul de Leeuw hangt en waarmee hij zo geliefd en populair is geworden,  druipt van de bladzijden van dit boek.

Het eindigt met woorden aan zijn twee zonen. Daarin zitten alle elementen, die je trek geven aan 'gewoon maar leven'. Als daar maar de volgende ingrediënten zitten: liefde, inlevingsvermogen in een ander, kunnen loslaten, eigenliefde, houden van lekker eten... Ze ontroeren me wel, deze niet hoogdravende woorden in taal die iedereen kan begrijpen:

LIEVE JONGENS
Ga maar slapen, droom maar fijn
In dit huis waar we zo gelukkig kunnen zijn
Hier houden we de wereld buiten de deur
Hier voeren we met z'n 4-en dezelfde kleur.

Rood van de liefde en denk eraan
Als er een dag komt waar we besluiten samen, apart te gaan

Tot die tijd gaan we het vieren
Weet dat ik van jullie houd
En ergens in de wereld niet zover hier vandaan
Kan een vrouw de slaap niet vatten
En denkt: hoe zou het met je gaan

Zeg haar als je d'r ooit een keertje ontmoet
Je kunt het niet vergelijken, maar ze deden het best goed
Mocht je besluiten daar te blijven
Bouw dan maar een liefdevol bestaan
Net zoals wij dat met liefde  voor jullie beiden hebben gedaan

Denk aan ons, waar je uiteindelijk geraakt
En leg dan uit,
Als je iedereen wilt zeggen
Hoe je met 2 vaders wonen uit moet leggen,
Dat je door ons weet hoe een slavink smaakt!