Alles bij elkaar ben ik veel lichtgevoeliger geworden. In de supermarkt en in de bieb loop ik tegenwoordig met hoedje en zonnebril. Na de kerk, voor de tweede keer, tolde het, toen ik naar huis wandelde, omdat ik een hoedje op wel genoeg vond.Men kent mij daar niet, om daar nou ook nog eens een zonnebril erbij op te gaan zetten... Zelfs bij het mediteren, vond ik het licht van één kaars voor me al teveel op mijn ogen drukken. Vannacht droomde ik en ineens hoorde ik BOEM!, het beeld, als bij een tv-scherm werd zwart, er kwamen barsten in en daarna werd ik wakker.
Dat is toch ineens wel een gebroken beeld van dagen die eerder soepeltjes voor mijn scherm voorbij kwamen... Maar als ik kijk naar het glas dat half vol is, dan is er ook een andere wereld. Gisteren op die stormdag keek ik naar de voortrazende wolken en de zwiepende bomen in het park. Ondertussen zocht ik heel ambachtelijk in een Engels woordenboek, naar de onbekende betekenissen van woorden in de gedichten van Elizabeth Bisschop.
Dat is zo'n activiteit uit je studententijd. Daarna heb ik daar geen tijd meer voor genomen. Maar nu heb ik die tijd en geniet van de betekenislagen in een gedicht, die alleen door héél langzaam lezen, woord voor woord, zich aan je openbaren. Ze heeft aan de oppervlakte veel natuurbeschrijvingen: een baai, vissersboten, een reiger in de mangrove, een ijsberg. Maar ze hebben allemaal een haiku-kwaliteit: Dat onontkoombaar en met precies deze woorden de werkelijke diepte van het bestaan aanwezig wordt..
Ik zag de film Violette, een Franse film over het leven van Violette Le Duc, die met de roman De Bastaard definitief doorbrak. Ze heeft haar leven lang gehouden van Simone de Beauvoir, maar die liefde was niet wederkerig. Wel zag Simone vanaf het begin haar schrijverstalent. Ze heeft haar altijd aangemoedigd en ook een periode, zogenaamd anoniem, maar Violette wist het toch, haar financieel ondersteunt.
Het mooiste van deze film, vond ik de vanzelfsprekendheid van de kracht van het woord, het vertellen, het schrijven. Alles kan onecht zijn en mislukken, en in de film zie je ook herhaaldelijk een pathetische Violette, een soort vrouw waar ik niet zo goed tegen kan. Maar als je kunt wonen in je woorden, dan lééf je. De film vertelt over de zoektocht naar authenticiteit, want alleen dan komen de woorden aan en Violette komt daar uiteindelijk. Dan blijkt authenticiteit ook alles met zelfacceptatie van doen te hebben.
Dus al woon ik nu op deze aardkloot een beetje wankel, met zonnebril en hoedje, en ook best moe, door slaapgebrek, ik vind ook iets van een nieuw thuis, door anders te gaan wonen in de woorden.
