Een nut: zodat we straks, als het huis verkocht is, niet eindeloos hoeven te kijken en te zoeken. En daarna beslissen wie wat meeneemt of?... Gaat een deel dan alsnog naar de papierversnipperaar? ... Het is alsof ik heel intens een boek heb gelezen en dan komt ook het einde in zicht: de allerlaatste reis die ze maakten. Moeder hield in kleine schrijf-bloknootjes een dagboek bij, waarin het veel gaat over wat ze gegeten hebben, het aanzien en uitzicht van de hotelkamer, en dat weleens een over een mooi landschap of iets anders. Reizen was ook al een gewoonte geworden, denk ik, als ik lees: 'Als vanouds hebben we twee keer een buffet, onbijt en diner.'
In het bloknootje van die laatste reis is vanaf het begin haar handschrift chaotischer. De routine was doorbroken, er was angst omdat Vader zich niet goed voelde. En er was al eerder een reis, waar hij opgenomen was in een ziekenhuis: maar ze gingen tóch weer, toen het weer mocht van de dokter. En dan lees je wat Moeder at, die laatste avond: Kip die tegenviel, gekookt en gegrild met gewone pindasaus en Vader: Thais rundvlees met basilicumblaadjes. En dan de volgende dag: sandwiches die lekker waren en een strawberry-shake en dat ze leuk gebabbeld hadden met een jong Canadees echtpaar, op weg naar Sydney. Ze nemen een taxi terug, er is een trafic jam en zijn pas half drie terug. En ergens later op die dag gebeurd het, dat er een dokter moet komen en Moeder haar eigen gedokter gaat delen.
Vader komt weer in het ziekenhuis. Moeder gaat ook nog alleen op pad in Bangkok en schrijft opnieuw wat ze zoal eet... Vader vraagt zich af of het in de reisverzekering is opgenomen om wel naar Koh Samui te gaan, en dan niet meer naar Chang Mai, dat is te vermoeiend. Maar uitrusten op een eiland?... zou dat niet kunnen? Nee, dus, ze vliegen weer naar huis. Voor het laatst terug uit het Oosten.
Vader zou nog vier jaar leven en Moeder nog twaalf jaar. Ze wilde nooit meer ver weg, want ze was bang dat ze Vader dan teveel zou missen... Maar vreemd genoeg vroeg ze zich in het hospice nog af, toen bleek dat ze niet 'gevangen' zat in haar kamertje, of ze nog een cruise kon doen. Ik ben in het eerste jaar na het overlijden van Vader met haar naar Ravenna gegaan. Ze zei toen tegen me: 'Zo gek, ... ik mis papa helemaal niet'. Maar ik denk dat die toen nog om haar heen hing. 'Als vanouds' was daar ook een ontbijtbuffet en een diner buffet.
