Ja, hoor, ik heb nu natte tenen. Hum, voeten. Het klettert een keiharde straal uit de regenpijp bij het schooltje.De tegelvloer van het schoolplein blijkt dus geheel niet waterpas te zijn en de grootste kuil is exact hier, rondom het fietsenhok. Als ik zo meteen hier door heen moet waden ben ik nat tot en met mijn enkels.
Volkomen verkeerd ingeschat. Na een paar heel korte regenbuitjes, waar ik naar binnen snelde om mijn koffer verder in te pakken, om als de felle zon scheen weer even lekker in mijn ligstoel in de tuin te liggen, dacht ik dat de regen juist helemaal verdreven was.
Hier sta ik dan. Ik zou eigenlijk mijn broekspijpen moeten oprollen om door het water te waden. Maar ik kan mijn laptop nergens neerzetten. Waarom ik hier blog? Omdat ik niks anders hier kan doen. Maar het blog is van slag door het noodweer, want de lettertjes zijn ineens piepklein geworden.
En het is een grappig blogje om ooit eens over te lezen. Als ik oud ben en niet meer mobiel. Zo jóng was je dus! Toen je nog kom lopen met je laptop en niet gekluisterd zat aan een stoel Zou het zo met me gaan? De letters worden nu zo klein, dat ik ze niet eens meer kan lezen. Ook mijn mobiel is van slag, die heeft al drie keer in zeer korte tijd geluid gemaakt, terwijl er niks op te zien is. Ik zal dit eens gaan plaatsen, als ik nog kan zien waar die knop zit. Kijken of daarna alles weer normaal is.
