'Het voelt dan net aan als in die films van Back to the Future', hoorde ik mezelf zeggen, 'dat ik dan het space-time continuum zou verstoren. Het ging erover of ik nog weleens in het klooster kwam, waar ik toch ook zoveel sporen heb liggen: meer dan acht jaar begeleidingen van leesgroepen en meditatie, in de kapel heb ik veel gemediteerd en ik was er een aantal nachten rondom hoogtijdagen. Ook heb ik meegedaan aan bezinningsdagen met de zusters. Ik voelde me er thuis en heel verbonden met de gemeenschap...
In Back to the Future moet een zoon ervoor zorgen, dat zijn ouders elkaar in het verleden wél zullen ontmoeten en de vlam overslaat, zo niet, dan wordt hij zelf uitgewist uit de geschiedenis. Maar hij mag, terug in dat verleden, zelf geen nieuwe sporen achter laten: een gekke professor, met AHED, zou je nu zeggen, roept voortdurend dat, als het er een beetje op lijkt, het space-time continuum misschien verstoord is.
Ik zeg er dus mee, dat me duidelijk is geworden dat ik zelf nooit meer zomaar zal aanbellen, om mee te doen met de vespers ofzo, dat ik er uit eigen beweging niet meer naar terug kan komen. Dat is ook vreemd, deze zekerheid, want ik denk nog dagelijks aan ze en wat ik daar zoal heb meegemaakt. Ik geloof dat 'de zusters' er niet werkelijk een idee van hebben, hoe diep dat graaft: als je als 'leek', zo mocht ik me niet meer voorstellen in het begin van de meditatie als er een nieuw gezicht was, als leek dus en geen zuster, je besloten hebt je te verbinden aan dit klooster.
Je bent dan gewoon in de wereld, maar één been is, onzichtbaar voor elk ander, ook ergens anders, 'ín het klooster' dus. In het klooster zelf is weer onzichtbaar, hoe dat been erbuiten eruit ziet. Totdat er een soort van clash komt, zoals bij mij is gebeurd. Via dit blog. Een zuster ontdekt het, leest er zelfs eentje voor 'Uien en gebed', heette het, bij het afscheid van de broodzuster. Maar jaren later werd me door dezelfde zuster zeer kwalijk genomen, dat ze in een blog moest lezen dat ik door de ontwikkelingen aldaar, met pijn in het hart moest besluiten om te stoppen met de begeleiding van de leesgroep...
Nu sta ik met twee benen in de 'gewone wereld. Ik kan niet meer terug naar mijn eigen verleden. Het voelt aan dat ik iets verstoor, als ik daar plotsklaps weer zou verschijnen. Dat ik mezelf dan uitwis.
