Afgelopen herfst had ik een degelijke schop gekocht met het idee om mijn voortuin om te spitten, om daar een moestuintje van te maken. Daar is niks van terecht gekomen. Al bij aanvang van de arbeid bleek de grond geheel verworteld te zijn, maar toen had ik toch de intentie om in het vroege voorjaar een werkelijke poging te wagen, om die grond omgespit te krijgen. Toen gebeurde het me dat ik in de nacht, nu al maanden zo weinig slaap, dat ik veel te moe ben voor een dergelijke klus.
Ondertussen heb ik toch een beetje een moestuin-gevoel gekweekt in mijn achtertuin. Naast de twee plukslaplanten, waar ik dagelijks van eet en de verschillend en kruidenplantjes, heb ik nu aan de rand zes wortelplantjes staan. Gekweekt uit het zaad van zo'n bakje van Appie. Vorige jaren was het een ware hype: die kleine moestuin-bakjes, het hing in de Nederlandse lucht: terug naar het landelijke leven, traagheid, filosofische boeken van Joke Hermsen over de tijd liepen ook heel goed.
Ik kreeg uit die bakjes niks opgekweekt. Sommigen heel veel en zijn in dat kielzog vorig jaar ook met een eigen moestuin begonnen. Nu heb ik onverwacht zes wortelplantjes en heb bij het tuincentrum ook nog twee preitjes en twee rode kolen gekocht, het ienie-mini-begin daarvan dus. Ze staan in de buurt van de wortelplantjes en ik heb er takjes omheen gezet, want het was ook de doorgangsroute van de witte buurtpoes.
Toch grappig, want hiermee wordt mijn moestuin-gevoel voldoende bevredigd. Elke dag kan ik even kijken of ze al een beetje gegroeid zijn en of er slakken in de buurt zijn, dus eigenlijk nu: of die plantjes er nog wel zijn. In de grote moestuin van I. heb ik de ervaring gehad, dat net uitgeplante koolplantjes binnen enkele uren geheel verdwenen waren. En ik zag de prei toch elke dag een beetje groeien. Mijn prei doet nu nog niks, behalve als sprietje rechtop in de grond staan.
Wat is er eigenlijk zo leuk aan moestuin-ervaring? Voor mij is dat het bewustzijn dat werkelijk alles altijd groeit en ook weer kan vergaan. Vanochtend in het wijkcentrum, trof ik een bijna huilende M. aan, net terug van een mobiel gesprek met een van haar vriendinnen in Sicilië. Een goede vriend uit het groepje, 32 jaar, was dodelijk verongelukt. Hij zou over een paar maanden zijn gaan trouwen met één van haar vriendinnen, nadat hij genezen verklaard was van kanker. Ziek geweest, chemo, alles en alles, en nu dit, zei ze. 'Alles kaputt'. M.spreekt een soort mengeling van Duits en Nederlands.
Alles kaputt hoort ook bij de moestuin-ervaring. Maar misschien is daar het altijd troostende, dat één gewas of groente, geheel kaputt is, maar een ander ietsjes verderop juist floreert en je iets anders kan oogsten. Zoals dat overal en altijd zo is in alles wat leeft... Interieurverzorgster M. wacht al een paar weken op de geboorte van een nichtje. Zo was mijn beginvraag ook naar haar: en... is ze al geboren? Toen kwam dit andere verhaal. Ja, zo is het cliché, zo is het leven.
Toch grappig, want hiermee wordt mijn moestuin-gevoel voldoende bevredigd. Elke dag kan ik even kijken of ze al een beetje gegroeid zijn en of er slakken in de buurt zijn, dus eigenlijk nu: of die plantjes er nog wel zijn. In de grote moestuin van I. heb ik de ervaring gehad, dat net uitgeplante koolplantjes binnen enkele uren geheel verdwenen waren. En ik zag de prei toch elke dag een beetje groeien. Mijn prei doet nu nog niks, behalve als sprietje rechtop in de grond staan.
Wat is er eigenlijk zo leuk aan moestuin-ervaring? Voor mij is dat het bewustzijn dat werkelijk alles altijd groeit en ook weer kan vergaan. Vanochtend in het wijkcentrum, trof ik een bijna huilende M. aan, net terug van een mobiel gesprek met een van haar vriendinnen in Sicilië. Een goede vriend uit het groepje, 32 jaar, was dodelijk verongelukt. Hij zou over een paar maanden zijn gaan trouwen met één van haar vriendinnen, nadat hij genezen verklaard was van kanker. Ziek geweest, chemo, alles en alles, en nu dit, zei ze. 'Alles kaputt'. M.spreekt een soort mengeling van Duits en Nederlands.
Alles kaputt hoort ook bij de moestuin-ervaring. Maar misschien is daar het altijd troostende, dat één gewas of groente, geheel kaputt is, maar een ander ietsjes verderop juist floreert en je iets anders kan oogsten. Zoals dat overal en altijd zo is in alles wat leeft... Interieurverzorgster M. wacht al een paar weken op de geboorte van een nichtje. Zo was mijn beginvraag ook naar haar: en... is ze al geboren? Toen kwam dit andere verhaal. Ja, zo is het cliché, zo is het leven.
