En de mussen natuurlijk, mijn mussen! Dat vrolijke getjilp om me heen.Ja mijn hol van een huisje, barstenvol spul, dat wel, met een slordig tuintje en terras is mijn eigen kleine paradijsje. Buurvrouw P. was even binnen in de tuin aan het Parijse ronde marmeren tafeltje, die beleeft dat niet zo, meende ik te zien aan subtiele lichaamstaal. Tja, hun tuin is keurig net aangeharkt, daar vind ik nu niks aan. Ze was er even omdat ze probeerde de foto´s van de Waalkade van een USB stick op deze oude laptop van Moeder te zetten.
O, wat ging alles langzaam, verzuchtte ze. En nee, het is dus niet gelukt. Er zit waarschijnlijk een bug op deze laptop. Heet dat zo? Ik ben een internet-dummy, riep ik maar steeds. Maar het viel haar op dat ik wel aardig snel typte en wel wist hoe ik iets moest openen en sluiten. Zo is dat nu eenmaal, als je PC vooral een veredelde typemachine is. Ik begreep dat zij boven in een kamertje twee grote schermen had en dan nog van allerhande extra´s, voor films, muziek, chatten en skypen.
Ik vind het wel een charme houden dat ik een paar 100 meter moet lopen en nu op een bankje onder een boom in de buitenlucht heel even op internet zit. Een half uur, zolang als de accu het doet. De foto´s van de Waalkade zijn binnen handbereik, dat is handig, daar zijn het dan de buren voor. Ja, ze zouden er zó willen wonen, zeiden ze weer, wat een pand, het zijn wel vier appartementen daaronder, door dat grote dakterras.. Ach, wij wonen in een park, dat heeft ook wel wat, zei ik.
