Onder de Waalboogbrug speelde een bandje. Zeven jonge jongens met trompetten, een saxofoon enzo. Eentje had een wolvenkopmasker op en verders een rood geruit pak aan. Ze speelden anderhalf uur lang achter elkaar, zo totaal. Ik bedoel met alles wat er in ze zat aan muziek, vitaliteit, lol. Ze kwamen uit Rusland, heten geloof ik de Demplers, maar zeker weten doe ik het niet meer en op een krijtbordje stond te lezen dat het Ska-Punk is.
Dan weet ik nu dat ik van deze muzieksoort houd. Lol en humor gemengd met protest, lekker door alles heen willen gaan, springen, af en toe de gebalde vuisten hoog, en doorgaan. Heel anders dan die geijkte muziekjes van een half uur ofzo en dan een pauze en dan nog een keertje. Het deed me ook denken aan de DDR-bandjes waar U. in Dresden me mee liet kennismaken. Ik dacht aan haar verhaal, dat soms stiekem in het geheim, iemand in de stad muziek van een Westerse band, zoals de Beatles en Bob Dylan, had weten te bemachtigen en hoe die dan illegaal gekopieerd werd en ondergronds in cafés werd beluisterd.
Zo'n sfeertje had het. Ze zongen in het Russisch, dus wat ze zongen weet ik niet. Maar hun drive was mij genoeg. Muziek die er toe doet voor wie het maken. De luitjes die nu meededen en meehupten, waren aardige koppen en heel gewoon, zoals ik. Maar we leven ons veilige eigen leventje, nog altijd, met vrijheid van meningsuiting, vrije seksuele geaardheid enzo. De jongens onder de Waalboog ook? Waarschijnlijk niet. Dus speelden ze alsof hun leven er van af hing. Muziek die je maakt en die je kan breken. Verzet? Het hart? Weet ik veel...
