Na wat regenachtige dagen, zit ik weer in de zon, met mijn voeten in het gras op de laptop achter mijn huis. Het weekend was best 'inspirerend'. Dat is een beetje belegen woord, geloof ik geworden, en ik bedoel er ook alleen maar mee te zeggen: Wat is het toch fijn, mooi en geweldig dat er mensen bestaan die gewoon hun eigen authentieke weg gaan, ook al zijn er ook hobbels en tegenkrachten. Doen wat je wilt, waar je achter kunt staan, wat jouw plezier geeft en waar je jouw hartstocht in kwijt kan.
Ik was in De Kunsthal in Rotterdam naar de tentoonstelling van Robert Mapplethorpe. Meer dan drie uur lang raakte ik de tijd kwijt, turend op zijn perfecte foto's, die tegelijk zo aards zijn, maar waarin je, als je jouw blik laat dwalen, je in een wereld komt van puurheid, een weergaloos licht dat alles verlicht. Ik zag een filmpje hoe hij fotografeerde. In een rommelige, smoezelige kamer gaat daar een man onhandig staan: hoe wil je me hebben? Mapplethorpe kijkt, laat de man zijn jasje en t-shirt uittrekken, praat gewoon door over ditjes en datjes en geeft minieme aanwijzingen: Iets naar links, naar voren, je blik nu naar mij, iets naar de grond etc:, en je ziet daar schoonheid verschijnen. Een transformatie van gewoon naar uitzonderlijk.
Daarna ging ik met de vrouwengroep naar Huis Sonneveld, vlak daarbij. Hij was de directeur van de Van Nelle-fabriek, ze woonden in een donkerbruinhuis vol tapijten, zware meubels etc. Ze hebben dit bijna glazen huis laten bouwen, geheel gevat in een stalen constructie, met meubels van Gispen, in de keuken ook een Bruynzeel-aanrecht en kastjes. Ik zag de uitschuifbare houten broodplank waar ik als kind mijn boterhammen smeerde. Ongeveer alles lieten ze achter zich, behalve het speelgoed van de kinderen, een huis vol nieuwe snufjes, zoals een centraal te regelen muziek en geluidsinstallatie in elke kamer, en een moderne douche-kabine met tien douchekoppen; snufjes uit Amerika, net als de verwarmde handdoek-stangen. Ja, je moet geld hebben om zo radicaal anders te gaan wonen, maar 'inspirerend' ook.
Zondag in de kerk werden er weer drie kinderen gedoopt van één familie, de oudste was negen.. De grootfamilie was weer aanwezig, alle vrouwen in witte jurken met veel kant, wat mooi op een donkerbruine huid. Bij de vredeswens konden ze niet genoeg van elkaar krijgen, iedereen moest worden omhelsd en gekust. Toen zei de priester in alle eenvoud: 'Elkaar de vrede wensen kan ook straks nog, en altijd.... ik wil graag dat we allemaal even stil zijn. Want zo meteen gaat er iets heel intiems gebeuren.' Hij doelde op het brood en de wijn die zouden veranderen in lichaam en bloed. Het werd helemaal stil. En ik dacht wat een krachtig ritueel is dit toch. Het gaat over eten en drinken, wat een ieder dagelijks doet en nodig heeft en je maakt er iets goddelijks van. We worden allemaal dochters en zonen van God: ongelofelijk, maar geweldig verzonnen, ooit door Jezus.
Ach en er waren de geanimeerde gesprekken, en lekker buiten eten - en ik kwam nog op de volgende woorden voor de maandagochtend-meditatie:
Hemels hoog
Ik was in De Kunsthal in Rotterdam naar de tentoonstelling van Robert Mapplethorpe. Meer dan drie uur lang raakte ik de tijd kwijt, turend op zijn perfecte foto's, die tegelijk zo aards zijn, maar waarin je, als je jouw blik laat dwalen, je in een wereld komt van puurheid, een weergaloos licht dat alles verlicht. Ik zag een filmpje hoe hij fotografeerde. In een rommelige, smoezelige kamer gaat daar een man onhandig staan: hoe wil je me hebben? Mapplethorpe kijkt, laat de man zijn jasje en t-shirt uittrekken, praat gewoon door over ditjes en datjes en geeft minieme aanwijzingen: Iets naar links, naar voren, je blik nu naar mij, iets naar de grond etc:, en je ziet daar schoonheid verschijnen. Een transformatie van gewoon naar uitzonderlijk.
Daarna ging ik met de vrouwengroep naar Huis Sonneveld, vlak daarbij. Hij was de directeur van de Van Nelle-fabriek, ze woonden in een donkerbruinhuis vol tapijten, zware meubels etc. Ze hebben dit bijna glazen huis laten bouwen, geheel gevat in een stalen constructie, met meubels van Gispen, in de keuken ook een Bruynzeel-aanrecht en kastjes. Ik zag de uitschuifbare houten broodplank waar ik als kind mijn boterhammen smeerde. Ongeveer alles lieten ze achter zich, behalve het speelgoed van de kinderen, een huis vol nieuwe snufjes, zoals een centraal te regelen muziek en geluidsinstallatie in elke kamer, en een moderne douche-kabine met tien douchekoppen; snufjes uit Amerika, net als de verwarmde handdoek-stangen. Ja, je moet geld hebben om zo radicaal anders te gaan wonen, maar 'inspirerend' ook.
Zondag in de kerk werden er weer drie kinderen gedoopt van één familie, de oudste was negen.. De grootfamilie was weer aanwezig, alle vrouwen in witte jurken met veel kant, wat mooi op een donkerbruine huid. Bij de vredeswens konden ze niet genoeg van elkaar krijgen, iedereen moest worden omhelsd en gekust. Toen zei de priester in alle eenvoud: 'Elkaar de vrede wensen kan ook straks nog, en altijd.... ik wil graag dat we allemaal even stil zijn. Want zo meteen gaat er iets heel intiems gebeuren.' Hij doelde op het brood en de wijn die zouden veranderen in lichaam en bloed. Het werd helemaal stil. En ik dacht wat een krachtig ritueel is dit toch. Het gaat over eten en drinken, wat een ieder dagelijks doet en nodig heeft en je maakt er iets goddelijks van. We worden allemaal dochters en zonen van God: ongelofelijk, maar geweldig verzonnen, ooit door Jezus.
Ach en er waren de geanimeerde gesprekken, en lekker buiten eten - en ik kwam nog op de volgende woorden voor de maandagochtend-meditatie:
Hemels hoog
in de bomen
fluiten veelsoortige vogels
onzichtbaar
voor mijn oog
gezang zingt zich
naar stilte.
De Eeuwige woont
in alle vertakkingen
van mijn ziel
er zijn sporen van licht
die mij wijzen
naar het pad
van de aarde.
