Raar natuurlijk: zes weken is véél en vroeger ging ik dan al die weken op lange reis. Nou schoot dat ook nog even door me heen om te gaan doen. Maar straks met prepensioen, kan ik héél vaak op lange reis. Nu ga ik in Augustus voor drie en een halve week naar Venetië en nu is het feestweek in mijn stad en verblijf ik op de Waalkade, het huis dat van mijn ouders was. Ik hou wel van éénmalige gelegenheden en dat is nu zo: volgend jaar is het huis wellicht verkocht.
Het huis is spic en span, representatief ingericht en aangekleed. Maar de koelkasten zijn al weg en er is geen lucifer te bekennen en de hoog-technische, voor mij althans, douchekraan, weet ik niet te bedienen zodat er afwisselend warm en koud water doorheen stroomt. Ik heb mijn campingpannetjes meegenomen en één gewone alles-hapjespan. Bestek en een bordje zijn er nog wel. En drie glazen glazen. Maar geen prullenbak of afvalemmertje. Het voelt aan als 'glamping': zeer sjiek kamperen.
Het huis van mijn ouders. Gaandeweg in 25 jaar steeds voller geworden, zie ik op oude foto's, die ook nog in de kasten verborgen liggen. Ik verricht een soort van allerlaatste reis door hun leven. Er zijn zoveel foto's! Door Moeder al aardig gearchiveerd in enveloppen . Zo ook uit hun studententijd. Ik zie ze poseren tezamen met drie nonnen in het zwart met wit rondom de grote kappen bij een strand. En met blanke mannen in priester en bisschoppelijke kleding En dan 'Frater Albertus': mijn peetoom, een Frater van Utrecht, met een alpinobaret op , lachend leunend uit het raam van een auto.
Ach, mijn ouders... Hun leven rolt voorbij in de vele foto's. Een rijk leven, in meerdere opzichten. Mijn leven is er een soort tegenkant van: aardig simpel in meerdere opzichten. Ik zie mezelf ook ouder worden op al die foto's: van baby naar volwassen. Alle belangrijke exen springen onverwacht op: want die waren aanwezig bij de Kerst, de viering van kroonverjaardagen en de inwijding van het huis op de Waalkade.
