Zo ziet dat er dus uit, in het algemeen gemiddelde beeld: daar loopt een stel in de avondschemering, mijn favoriet moment van de dag, met hun hond. Twee vrouwen of twee mannen, daarvan duurt het een lange tijd, voordat je voor de buitenwacht samen een hond, of een tent of een huis of whatever hebt. Dat is het werkelijke moeilijke en moeizame: de onzichtbaarheid van wie je bent, dat er geen 'ziel' of 'geest' van buiten jou bevestigt en aanmoedigt.
Daarom is het wel mooi, als 'de autochtone Nederlanders ' één van hun nationale feestdagen opgeven zodat er ook een islamitische feestdag komt, na de Ramadan, waar een ieder vervolgens kan kiezen of je dan vrij wilt, of niet. In het schrijven van deze laatste zin, zit voor mij zelf al een angel: want ik wilde eerst melden: dat WIJ een van ONZE feestdagen opgeven. Maar ik ben ook maar pas sinds halverwege mijn leven een deel van dat 'wij': pas toen kreeg ik de Nederlandse nationaliteit.
Pas met de werkelijke erkenning van een nationale feestdag, ontstaat er ook werkelijke zichtbaarheid. Je maakt het daarmee tot een deel van de gezamenlijke gedeelde alledaagse werkelijkheid. Persoonlijk heb ik maar één praktisch bezwaar: die twee dagen achter elkaar vrij met Kerst, Pasen en Pinksteren geeft je wél een lang weekend. Dat raakt versnipperd, met eendaagse feestdagen her en der.
Jullie daar in Nederland hebben meerdere nationale feestdagen, die niet meer alleen geënt zijn op dat Christendom, want dat is bij jullie toch al een minderheid geworden. En jullie hebben een homo-huwelijk en bij jullie worden transgenders serieus genomen omdat ze zich kunnen laten opereren: zo wil ik graag een deel zijn van een 'jullie' . Ik hoop een keer met een vriendin een wandeling te maken en dat dan een voorbijganger meteen praat over 'jullie hond', terwijl die alleen van haar zou zijn.
