Nu beschouw ik mijn 11 uur per week bladeren harken als een vorm van fitness, ook door de werkgever verstrekt. Na drie weken merk ik dat ik fitter ben, weer iets van buikspieren voel en ook mijn armen meer kracht hebben. Vorige week ben ik vanaf de speeltuin ook nog een uur naar het Afrika Museum gewandeld en de dag erop door Sonsbeek en het Park Zypendaal naar de dierentuin en een paar dagen later toen ook nog eens meer dan een uur geswingd! Ik geloof dat dit me eerder niet zo gelukt was.
En ook deze week is het weer heerlijk, buiten met stralend weer: gisteren heb ik meters gemaakt over het terrein: de strepen die de hark maakt overal, geeft voldoening, het is zen-achting. De klus bestaat in feite uit drie delen: eerst met de riek het bovenblad wegsteken, daarna het natte blad eronder aanharken en wegwerken en tenslotte, als de grond dan bijna kaal is, met de hark het allerlaatste rondslingerend blad bij elkaar vegen en dat geeft die harkpatronen.
De weg erheen en terug, met ėén bus, is een soort prettig reisje door mijn stad en de tijdlagen die ik erin door heb gebracht. Van de laagvlakte aan de ander kant van het kanaal waar ik woon, naar het centrum waar je in de ochtend de stad ziet ontwaken, dat doet me denken aan de tijd dat ex-vriendje H. midden in de stad woonde en ik genoot van die eerste geluiden, als het licht op de daken viel.
Dan vervolgens de berg op, naar de sjieke wijken van de stad, de Goudkust geheten. Langzaam verschijnen er de oude gevels, de grote stadse huizen aan de kant van de stad die niet platgebombardeerd is in de oorlog. Het ochtend- en avondgloren schemert tussen de bossen door en ook aan de einder, waar de rivier loopt Al met al ben ik dus aardig content met deze fitnessgelegenheid, die mij door de werkgever in de schoot is geworpen
