Ze vond het geweldig als er een kind opkwam die de spaarpot ledigde en ze deed misprijzend als een bedrijf een groot geldbedrag gaf, vooral als de zaal dan heel hard klapte. Die man had zelf niks gedaan, die ging met de eer strijken. Het meest duidelijk herinner ik me dat de Zangeres zonder Naam opkwam. Die verkocht stukjes van heur haar. Moeder vond dat verschrikkelijk, je eigen haar aanbieden wat niks kost, wie denkt ze wel niet wie ze is en dan ook nog tot tranen toe geroerd over jezelf.
Ik weet nog dat ik dacht: Ja maar ... je vind haar zo erg, maar je lijkt ook een beetje op haar... Moeder kon ook wel een drama-queen zijn... Maar dat kan toch bijna niet? Dat ik dit als kleuter dacht? Ik heb geen herinnering aan broertjes eromheen en dat kan dan kloppen, want de eerste na mij is twee jaar jonger. En Zusje bestond nog helemaal niet. Hoe kan dit? Ik dacht echt dat ik toen tien jaar ofzo was, maar het programma was in november 1962. Ik weet nog dat ik mocht kijken zo lang ik wilde tot ik zelf wilde gaan slapen.
En dat roept een andere herinnering wakker: dat ik dol was op De Wrekers, en ik de ene keer wel mocht kijken, maar een andere keer naar bed moest. Als oudste mocht ik als laatste naar bed en voelde toen heel intens: ik wou dat ik groot was, dan kon ik zélf bepalen wanneer ik ging slapen. Ik snakte naar die vrijheid, die er nog niet was. Ik was helemaal dol op Emma Peel.
Ik heb even gegoogeld: Emma Peel was er van 1965-1967. Toen was ik dus 7 tot 9 jaar! Haar opvolgster was Tara King, maar daar vond ik niet veel aan, ik vond het toen niet erg meer om de Wrekers te missen. Dus op die leeftijd waarvan ik had gedacht dat ik elf of twaalf zou zijn, wilde ik om Emma Peel heel graag volwassen zijn.
Mies Bouwnan droeg als eerste presentatrice een broekpak en ja, Een van de Acht, daar keken we met zijn allen naar met frisdrank en Golden Wonder chips, precies zoals de afgelopen dagen Nederland zichzelf voor de tv-buis in herinnering bracht. Emma Peel droeg ook broeken. En dat wilde ik ook als kind, hoe oud?... Daar durf ik niks meer over te zeggen. Ik weet dat ik op zondag een kriebelige petticoat aan moest en dat niet wilde. Moeder vond dat raar, de meeste meisjes zouden jaloers zijn op zo’n mooie petticoat. Waar je jouw eigen voorkeuren vandaan haalt, geen idee.
