Op de zondagochtend was het de gewoonte dat iedereen zichzelf vermaakte en dan kwam er een brunch waar moeder altijd uitpakte: er was gekruid gehakt met peterselie of gebakken champignons of broodjes uit de oven. Die gewoonte heb ik nog lang zelf zo voortgezet en de croissantjes opgerold uit een blikje waren bijna standaard.
Die zondagochtend thuis, was natuurlijk al nadat de kerkgang was afgeschaft. Ik was daar als eerste mee begonnen, op straffe dat mijn ouders de hele zondag niet met mij praatten, maar enkele jaren later gingen ze ook niet meer. Zusje kan zich waarschijnlijk helemaal geen kerkgang meer herinneren. Nu ga ik doorgaans zelf op de zondag naar de kerk, dus mijn weekendochtend beleef ik nu op de zaterdag.
Fijn, tijdloos in mijn leesstoel in de zon uitgebreid de krant lezen en tijdschriften en vanochtend deed ik dat met de muziek van vroeger: alle platen van Amália Rodrigues zijn op de draaitafel geweest. Hoe je na zoveel jaar gewoon weer alles kan meeneurieën. Wát ze zingt heb ik nooit geweten en nu natuurlijk ook niet, maar ik hoor dezelfde levenslust.
Daarna draaide ik de pianomuziek van Alicia de Larrocha: Iberia van Albeniz. Dat is de weekend-ochtendmuziek van ex-vriend H. en mij... Pas wandelde ik toevalligerwijze over het oude studentencomplex Hoogeveld, waar we beide woonden. Hij op de vierde verdieping aan de kant van de kloostertuin, ik een ingang verderop, op de derde verdieping, ook aan de kant van de kloostertuin.
Nu was er een hek geplaatst en dat is fijn, want toen al waren er verhalen van gluurders die meisjes op de begane grond bekeken en die hun raam niet meer open durfden te zetten. Dat werd toen toch niet helemaal serieus genomen, want zolang als dat ik er woonde, is er toen geen preventief hek geplaatst. Maar de tijden zijn harder geworden: Nu waren er ook hoge hekken rondom alle ingangen, zodat de bewoners hun fiets veilig achter slot en grendel kunnen zetten.
Ik woonde dus aan de kant van de kloostertuin van het Albertinum en heb daar altijd van genoten. De kloosterlingen die er doorheen ambuleerden, soms met een boek, de natuur tegen je raam aan, het was het bosgedeelte van de kloostertuin, en soms een rode specht pal voor je neus, sneeuwval, de grond vol sneeuwklokjes. En helemaal vrij! Geen inkijk en dan in de ochtend in het weekend in je bed luisteren naar Amália Rodrigues of Iberia. Dit kan nooit meer avondmuziek worden, het is muziek van verwachting en dingen die gaan komen...
