Het gaat over de Openingsceremonie van de Olympische Spelen. Ik zie dat en ervaar dan vergaande dingen zoals: Ja!, dit kan ik helemaal na voltrekken, zie nou wel, ik zal me nooit in het christendom geheel thuis kunnen voelen, maar hier wel in, dit gaat over lucht, water, aarde, hout, metaal, de harmonie die gezocht wordt tussen yin en yang, het gaat over mythische verhalen die in het land zelf ontstaan, passend bij de geografie, over synchroniciteit, waar het individu een ondergeschikte rol speelt. Daarom kan het zich zo makkelijk aanpassen aan het westen: de oude gekleurde Phoenixvogel van de vrede wordt later een witte, bijbelse, vredesduif.
Dan hoor ik Mart Smeets melden dat alle Olympische Openingen uit de koker van Walt Disney komen en aan de tafel van DWWD vindt men de opening van Londen de allerbeste. Maakt het wat uit als Disney heeft bijgedragen? Nee, dus, het past bij het adaptatievermogen van Korea dat zich presenteert als toekomstgericht en zo prachtig moderne technologie laat samengaan met ouderwetse bewegende stoffen beesten en een massa-synchroniteit in dans: alles voor dat ene verhaal: dat de mens in harmonie wil leven, vooruit kan zonder het menselijke te verliezen. En dit zonder zware zonde of schuldgevoelens en een al te opgeklopt ego of onderlinge hiërarchie. De vlag van Korea zou mijn eigen vlag kunnen zijn: in het midden een rood/blauwe cirkel van Yin en Yang en daaromheen vier tekens uit de iTjing: hemel, aarde, water en vuur.
Ik heb de openingsceremonie van Londen bekeken van 2012. Zo geheel anders van vorm en sfeer. De Britse humor is er het leukst in. Dat Her Majesty zelf meegedaan heeft in het verhaal dat ze door James Bond wordt opgehaald uit haar paleis, per helicopter naar de arena wordt vervoerd en een duikvlucht maakt naar beneden, om vervolgens het stadion in te schrijden, waar iedereen gevraagd wordt om te gaan staan en God save the Queen aan te heffen. Mr Bean die zich verveelt in het orkest dat speelt. Al die popmuziek en de grote kinderverhalen die uit Engeland komen en de film.... Het geheel is geregisseerd door Danny Boyle, die van Slum Dog Millionaire en Trainspotting en helemaal op het einde zingt als afsluiting het ganse publiek mee met Hey Jude, samen met Paul McCartney.
Hier het verhaal hoe een agrarisch United Kingdom verandert in de zwarte schoorsteenpijpen van de Industriële Revolutie, ter plekke wordt door honderden mensen het podium opgeruimd, grasmatten weggerold, al het landelijke onttakeld. De suffragettes komen langs, maar ook Mary Poppins. Maar al deze dans is zo rommelig en chaotisch, bestaande uit losse taferelen en scènes... Geef mij maar liever de Oosterse synchroniteit...
Ook de standenmaatschappij sijpelt daar alles heen en ook hoe Groot Brittannië zich het centrum van de wereld waande en nu nog steeds wellicht: de fakkel van het Olympisch vuur komt vanaf de Theems het stadion binnen. Geef mij dan maar liever de reis van de fakkel over de hele wereld zoals die bij de Koreaanse openingsceremonie te zien was: de fakkel door de handen gegaan van velen. De Britten melden liever de rang en de verdienste van degene die de fakkel draagt en de vlag enzovoort.
De oude wereld tegenover de nieuwe wereld? Waarom heb ik wrevel bij de eerste en ben ik razend enthousiast over het tweede? Misschien is het simpelweg zo, dat ik me makkelijker kan identificeren met vijf Aziatische kinderen die een reis van het verre verleden naar ver in de toekomst gaan maken over de rivier van de tijd, omdat ik zelf een Aziatisch uiterlijk heb. Misschien zijn het de genen van mijn verre voorouders die wakker worden geroepen omdat het verhaal gaat dat een tak van mijn familie afstamt van een grote timmermansclan die leefde aan de oever van een grote rivier.
