Ik vind het tegenwoordig wel leuk om me als een toerist te gedragen in mijn eigen stad. Gewoon ergens op een bankje zitten met een boekje, waar ik nog nooit gezeten heb, in de zon en dan de omgeving van daaruit waarnemen. Er kwam een meisje bij me zitten en we raakten aan de praat. Ze liet me een soort van ijzeren klankschaal- muziekinstrument zien kleurig, gemaakt van twee uiteinden van een gasfles. Met twee trommelstokjes kwamen daar warme klanken uit.
Ze had het instrument voor het eerst in Australië gezien en terug, kon ze zich niet voorstellen dat er niet iemand was die ze ook in Nederland zou maken. En dat klopte, ze had er net op gespeeld, vlakbij het stadhuis, maar ze was er weggestuurd door mensen uit de kapel. Voor haar raakt de klank haar diep tot in het hart en ze begreep daarom niet waarom ze was weggestuurd. Ik speel op zo’n moment graag advocaat van de duivel, dus zei dat,misschien juist omdat de klank je zo diep kan raken, dat dan erg moeilijk is om je er vanaf te sluiten, misschien waren die mensen in die kapel wel aan het mediteren... Dat klopte, zei ze, maar dan is het toch juist de kunst om je daar niks van aan te trekken?
Het gesprek meanderde verder, ik heb daar altijd wel lol in, het gebeurdt me wel vaker dat een wildvreemde dan erg persoonlijk wordt. Een inkijkje in de ziel, een soort van cadeautje is dat. Ineens dook er toen een andere vrouw op en die vroeg of ze een foto van ons mocht maken voor haar Facebookpagina. Ook zo geinig, ze was in het dagelijks leven kwaliteitsmanager bij de Nuon, maar in haar vrije tijd liep ze door Nijmegen en maakte er foto’s, dat deed ze al drie jaar. Geinig, en zo is het dus gekomen, dat ik op Facebook te zien ben.
