Gisteren heb ik letterlijk teveel nat blad op de riek genomen. Ik werd al wat moe wakker, maar de zon scheen, flarden blauw in de lucht, lekker weer om in de speeltuin te werken, toch? Dus ik zette me over de onwil van mijn lichaam heen en ben aardig bezig geweest, afgewisseld met aan een picknicktafel van de zon en van het bos genietend. Maar het was teveel. Thuis, onder de warme douche kreeg ik een bloedneus, en deze stoppend door languit te gaan liggen op bed, resulteerde dat ik in slaap viel en dommelde en helemaal niks meer wilde en kon: afgebrand.
Ondertussen ben ik met mijn geest ook niet helemaal in Nederland: ik blijf kijken naar een goedkoop vliegretour naar Chennai ofwel Madras: ik heb een visum voor nog een entree in India, te gebruiken voor 9 februari. Ik zou best wel gewoon willen gaan en dan op mijn eigen tempo een beetje rondlopen, gewoon in die stad, misschien wat rondreizen in de omgeving, kleine afstanden, zoiets... Ganesh, de jongen uit Khajuraho stuurde me een link van een YouTube-filmpje The story of Kumbh/ Kumbh Mela 2019. over dat grootste religieuze festival van de wereld in Allahabad, wat een andersoortig land en continent is het daar, zo divers, zo groot, dat zo’ n festival al zo lang een keer in de zes jaar daar plaatsvindt... Het komt dichtbij als iemand die er woont je zo’n link stuurt, het leeft dus voor hem, hij is er trots op. Hij was er zelf, zes jaar geleden.
En ik zie letterlijk het ouderlijk huis van Moeder voor me. Broertje is daar in de buurt en wilde het opzoeken en vroeg of iemand wist, waar het exact zou zijn. Eerst kwamen we, met Google Earth uit op een heel grote straat, op de plek van het ouderlijk huis zou er nu dan een heel grote moderne boeddhistische tempel zijn en alles eromheen zou platgewalst zijn. Iets klopte er niet voor mijn gevoel, de proporties waren veel groter en hoe vaak komt het nu voor in een ‘ontwikkelingsland’ , zoals dat vroeger heette, dat werkelijk alles eerst met de grond gelijk wordt gemaakt? Ik kwam op het lumineuze idee, al zeg ik het zelf, dat wellicht de straatnamen veranderd zijn.
En ja! Daar verscheen ineens het ouderlijk huis, niet aan de Pasar Besar, maar aan de Jalan Pahlawan nr 6 in Surabaya! Waarschijnlijk hoorden beide panden ernaast er ook bij. En dat is zo vreemd: wat je al als voorgoed verloren gewaand heb, dat is er nog en de verhalen van moeder herleefden...voor de meubelwinkel en daarachter de werkplaatsen waar alles met de hand gemaakt en gesneden werd. ‘Engkong’, opa op zijn Chinees, zou zich in zijn graf omdraaien, zei mijn moeder, toen de eerste witte Ikea-achtige meubels in mijn ouderlijk huis verschenen... Dat mijn moeder er van hield om vroeger op het balkon, dat nu afgeschermd is, de drukte op straat te bekijken.
Mijn roots: in dat huis en die omgeving groeide de mens op, uit wie ik geboren ben... ver weg van Nederland, maar nog aanwezig. Het is nog niet definitief weg, je kunt de stenen van het grote pand nog aanraken... Dat gaat Broertje binnenkort doen en wellicht wil ik dat ook nog wel een keertje. De dynamiek en de drive van niet-westerse landen, zit in me. Hoezeer ga ik toegeven dat ik daar graag ben, dat ik nu eenmaal geen druppel Nederlands bloed in mij heb, zoals mijn ouders me vroeger al ten zeerste op het hart drukten?
