Toen bedacht ik me, dat ik wellicht op het einde ook weer er naar toe zou kunnen. In de tussentijd had ik al voor één week iets geboekt in Tirruvannamalai dat de leuke titel draagt A place to be yourself, een eenvoudige, kloosterachtige kamer (een bed, een tafeltje om aan te schrijven, een kast voor je kleren, meldt de beschrijving) en die associatie is er niet voor niks, want er zit ook een meditatieruimte bij die op de heilige berg aldaar uitkijkt. Tiruvannamalai wordt in een boek dat ik heb, de belangrijkste heilige plek van Zuid India genoemd, vergelijkbaar met Varanasi. Het is ook bekend geworden door Ramana Maharshi die hier verlicht werd en zijn ashram is om de hoek van mijn eventuele slaapplek. Ja, wat mensen doen met ‘Het Heilige’, hoe dat materialiseert in de wereld, daar blijf ik naar trekken...
Ik boekte het voor een week, met de mogelijkheid om het tot twee dagen voor aankomst te cancellen, zonder kosten. Eerst een paar dagen ervoor naar Chennai dacht ik, vanuit een vliegticket die ik al eventjes volg, met steeds schommelende prijzen... Maar een vliegretour kun je niet cancellen, dus die is er nog niet. Zo kwam ik op Cozy seabreeze homestay en dat was eind februari ook nog vrij. Waarom daar dan ook niet de reis weer eindigen? Dus ik vroeg aan Darshana of dat mogelijk is. Maar die begreep dat ik mijn eerste optie daarmee wilde laten vervallen. Help, nee dus, want haar homestay met ouders die graag gastheer- en vrouw zijn, maakte de kans dat ik daadwerkelijk zou gaan, weer reëler. Lijkt me leuk om mee te maken, zo’n Indiase familie. Als dit verviel, zou ik de hele onderneming maar stoppen, dacht ik vandaag.
Maar ze mailde zo-even dat alles kan en ze wel zou vragen of airbnb kon helpen. En toen ging de telefoon. En nu heb ik dus óók bij Darshana geboekt! Gedurende de dag kreeg ik ook nog tussendoor een mailtje van airbnb waarom ik niet zelf verhuurder wordt tijdens mijn afwezigheid en of ik mijn ID wilde laten verificeren. Dat kan allemaal vanuit je luie stoel: foto maken van je paspoort en van jezelf en prompt vijf minuten later het bericht dat alles oké was.
En dat allemaal op deze sneeuw -vrije- werkdag. Gisteren heb ik bladeren verzameld op de riek, mooie aaneengesloten dunne plakken gevroren eikenblad, terwijl een roodborstje meehuppelde en ik heb de speeltuin helemaal wit zien worden , terwijl ik de sneeuwvlokken steeds van mijn jas afschudde. Een leuke ervaring. Dan blijf ik morgen mooi thuis, had ik zelf bedacht. Er waren werklui maar er was geen enkele collega te bekennen, die hadden, schat ik in, voor de dag van gisteren hetzelfde al besloten... Het voelt als kinder-plezier, zo’n dagje ‘spijbelen’: fijn in de sneeuw naar de winkel wandelen en mezelf feestelijk trakteren op croissantjes. En... héél hard werken, ahum, aan een eventuele reis naar Zuid India.
