Nashville-verklaring, goddelijke kleefkracht

Ik wil er helemaal niet over bloggen, maar het is een soort van zwaan-kleef-aan, het blijft op mijn pad komen, dus de betovering verbreken, of eerder de bezwering, kan kennelijk, alleen als ik er woorden aan kan geven: de Nashville-verklaring. Commotie in Nederland omdat één van de politieke leiders, Kees van der Staaij dit mede heeft ondertekend. Nadat hij in Jinek zijn zegje erover heeft gedaan, vond ik wel een goede zet, dat hij zich niet verscholen heeft, begrijp ik dat de strekking is: homofielen hebben wel een volwaardige plaats in de kerk en als ze bidden worden ze wellicht door God verlost van hun zondige gevoelens, en nee, een liefdesrelatie aangaan, mag niet.

Verder is de verklaring een lofzang op het levenslange huwelijk tussen één man en één vrouw. Moet ik hieruit begrijpen, dat als eentje vroegtijdig sterft, de andere niet nog eens mag liefhebben en trouwen, van Kees? Lofzang is een verhullend woord, voor de God van het gebod en verbod die men in de zak denkt te kunnen hebben, in de vorm van de Bijbel of anderszins. De Koran ofzo, kan ook. Transgenders hebben ook geen bestaansrecht, volgens de Nashville-verklaring, maar ook niet in de Katholieke kerk; ik zag Antoine Bodar met zijn vrome gezicht pas geleden ook zeggen dat het lichaam door God geschapen is en je het niet mag verminken. Mag je er dan wel in snijden voor een operatie? Van hem wel weer misschien, maar andere gelovigen laten hun kinderen niet inenten omdat Gods wil beschikt...

Nu zag ik Pieter van der Leer: homo, 24 jaar, theologiestudent en hij staat achter de Nashville-verklaring. ‘Iedereen heeft zijn kruis, iedereen heeft zijn worstelingen... bij de een is dat een blind oog, bij een ander is het een geamputeerd been,bij mij is het mijn homofilie...’ En Kees van der Staaij zegt zéér resoluut, bijna vrolijk: ‘Dat bepaalde verlangens door God gedood kunnen worden, dat is een algemene christelijke waarheid’. 

Zwaan-Kleef-aan... iedereen die namens God spreekt, kan zeggen en doen wat deze zelf wilt. God zelf is de onzichtbare kleefkracht, van allerlei klontertjes ‘geloof’. Ach, kun je denken, wie God zo klein maakt, dat deze in je zak past in de vorm van een boek, die maakt zichzelf ook steeds kleiner. Maar dat kleine politieke partijtje is ondertussen wél de kleefkracht van de huidige regering... Pieter heeft, meent hij, zijn levensdoel gevonden: omdat hij zijn liefde niet aan een man mag geven, zal hij celibatair zijn en al zijn liefde aan God geven en deze dienen. Au, au,... dan past hij precies in het priesterlijk bestand van de katholieke kerk.

Door de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting is het dus mogelijk dat iemand met privégedachten over zijn God en de wereld, kan mee regeren: Is dat nou niet de perfecte democratie? Ja, laat ik daar zo maar tegen aan gaan kijken. Fijn, dat de Nashville-verklaring er is, fijn dat er mensen zijn die oprecht worstelen met hun levensvervulling, fijn dat er gemeenten zijn die de regenboogvlag uithangen, fijn dat iedereen haar zegje mag doen in columns, talkshows en interviews: dat is de goddelijke kleefkracht. We vormen met zijn allen een kralenketting waar ook heel wat bizarre, absurde, krom doorwrochte en vreemd gevormde kraaltjes aan zitten.
God draagt deze ketting van harte en glimlacht.