En dan waren er twee speelkaartdoosjes vol 128 attributen, opgeschreven op doormidden geknipte speelkaarten en in sigarendoosjes 48 ‘mede-maatjes-kaarten’, zo had ik ze genoemd: aan de andere kant van de speelkaart in mijn priegelhandschrift allerlei mensen: schrijvers, filosofen, filmsterren, romanfiguren, zangers, types als: amazones, de bohemien, de faun, de sjamaan met daarop allerlei wetenswaardigheden. Nu ik ze doorkijk valt me de volgende op, omdat ik nu veel in die wereld verkeer: Dāsimaya, Hindoestaanse dichter, 10e eeuw voor Chr.: if they see breasts and long hair coming, they call it woman/ if beard and whiskers, they call it man/ but look, the self that hovers in between is neither man nor woman.
‘Best knap gemaakt.... want het was nog voor de tijd van Google’, zei een vrouw. Wat voel ik me dan oud... en ja, ik was tijdens het spelen van het spel ook de oudste van de groep, al had op eentje na, iedereen het spel dus ook al gespeeld, laten we zeggen, negentien jaar geleden ofzo. Ne-gen-tien jaar... Alsof het niks is.
Hel leidde ook tot reflectie over de groep zelf. We noemen elkaar niet ‘vriendinnen’, maar niemand kon zich voorstellen dat de groep uit haar leven verdween. Een vast onderdeel van je leven, zoiets is het en bij die groep kan nooit meer iemand bij, want die kan niet op tegen een muur van twintig jaar gesprek en belevenissen. De een wist nog dat het spel in ‘de jongerengroep’ was gespeeld en de andere had de herinnering dat het op spelletjesavonden gebeurde die we toen ook organiseerden, en eentje dacht het nog nooit gespeeld te hebben en ik wist weer zeker van wel, omdat ze indertijd zeer tactisch had gespeeld en won.
Het ‘Leefstijlenspel’, zo had ik het gedoopt, maar iedereen noemt het het 'Bi-spel’. In de mail had ik gelezen dat dit het was, wat we in het weekend gingen spelen, ik was zelf niet bij het afspreken ervan aanwezig geweest, en dacht: waar gáát dat over? Tot dus het mailtje van A.: Vergeet je niet het spel mee te nemen? ... Het spel was af, ná Koninginnedag, weet ik nog, want op die dag heb ik nog van alles gezocht voor het spel, zoals kleine trollen als pionnen, kleurige dominostenen als bouwstenen, die ik nu dus vergeten was. En er was een plastic geest van het verleden en eentje van de toekomst, en een klein plastic vliegtuigje om je snel te kunnen verplaatsen.
Eerlijk gezegd keek ik op van mijn eigen fanatiekheid. Dat ik dat allemaal gemaakt had: een groot instructieblad voor het speelbord met in een vakje bijvoorbeeld: ‘Je ontmoet een geliefde. Dat kost tijd: één beurt overslaan.’ En zelfs een zelf gevouwen doosje met blanco velletjes en potloodjes uit de Ikea, om daarop je gedroomde leefstijl te schrijven, een keuze van drie roze taartpunten uit acht, in het midden van het bord. En die leefstijl legde je dan dichtgevouwen in ‘Het Vat vol Mogelijkheden’ . Hoe kwam ik er allemaal op... Wat was ik toen bevlogen... Ik krijg nu ook de herinnering dat ik ook een spandoek heb genaaid, waarmee we op Christopherstreetday in Keulen liepen en ook op de Roze Zaterdag in Utrecht.
Ach, het is allemaal een deel van mijn verleden en ik ben blij deze leefstijl ooit te hebben geleefd. Je kon ook zelf een nieuw ‘medemaatkaartje’ maken en ik had daar nu opgeschreven: ‘de vrije monnik’. Zijn naam was misschien Thomas Merton geweest, of de Dalai Lama of Franciscus van Assisi, al noemde deze zichzelf geen monnik. Nee, dit type ‘mede-maatjes- kaarten’ zaten toen niet in het spel, want die leefstijl zou ik pas veel later gaan ontdekken.
