Géėn oliebol

Toch nog even melden in het laatste half uur van de eerste dag van het Nieuwjaar: dit is de eerste keer dat ik me kan heugen, geen enkele oliebol te hebben gegeten. En ook alle ingrediënten die al klaar stonden om appelbeignets te maken, goudrenetten dus en bloem en een goedkoop flesje bier, zijn gebleven wat ze zijn. Baklucht en dat gezellige sissende geluid als je de baksels in de hete olie laat zakken, en dan de geur van poedersuiker als ze klaar zijn, het hoort zo bij Oudjaar.

Deze keer niet. De voedselvergiftiging uit Varanasi speelt me nog parten.Vet roept nu weerstand op, ik eet mondjesmaat, maar vond vanochtend voor het eerst koffie weer lekker. Terwijl ik meestentijds denk dat ik pas mens ben na een eerste bakje koffie in de ochtend. Geen oliebollen, geen zalmslaatje, wel bowl want dat zijn vruchten, een soort van ziekendrankje, maar des te meer de smaak ervan, die in  de herinnering opleeft.

Dus ik at ze niet en wel, die oliebollen. Zou fijn zijn, als dit de werking zal blijken van mijn herinneringsbrein: dat de smaak en sensatie des te sterker wordt opgeroepen, als het er juist niet is. Dat ik zou kunnen floreren, ook al is iets juist aan het vergaan. Onderwijl hang ik al dagen op de bank en ook dat is zowel niks doen en heel veel tv kijken, alles wat gisteren en vandaag standaard hoort, van de twee Oudejaarsconferences van Guido en Marc-Marie, tot de twee Nieuwjaarsconcerten en het skischansspringen. Ik hou van het wereldwijde van de uitzending uit Wenen en zolang als ik me kan herinneren een fenomeen, tot die van het Nederlands Blazers Ensemble, dat ik dit jaar ineens toch wel erg een grachtengordelig,politiek correct,  hogere middleclass sfeer vind uitademen.

Guido spoorde de Nederlander aan op uit te breken en de vrijheid te zoeken, Marc-Marie hield ons voor dat we best wel lief voor elkaar kunnen zijn en eindigde met een bijna opwekkingslied om met hart en ziel te leven en teleurstelling en verdriet achter je te laten. Ik vond zijn show sympathiek. Dat bloemetjesbehang dat van  kleur en patroon door alle seizoenen heenging en de beelden uit Walt Disney’s Bambi waren net niet zoet, het kreeg iets poëtisch. En dan beginnen met zijn eigen rockbottom ervaring: hij maakte een filmpje van zijn gezicht, huilend en kermend, na een val van zijn fiets.

Ik vind het wel verfrissend om niet als een mak schaap achter de politieke werkelijkheid te hollen en ‘nieuws’ te selecteren vanuit de eigen binnenwereld. Iets meer wél haken aan grotere gesprekken die we gezamenlijk voeren, had wel meer scherpte gegeven. Zo was het een gemiste kans, dat iemand in het publiek als woord van 2018 ‘vliegschaamte’ noemde, terwijl Marc-Marie net verteld had, dit jaar héél veel op vakantie te zijn geweest. Ik had hem dan graag horen zeggen dat hij zich ook een beetje schaamt of juist helemaal niet. Maar dit terzijde, terug naar de huilende Marc Marie.

Daar zit dus ook datzelfde dubbelzijdige in: iets is er tegelijk wel en niet. Hij verrekt van de pijn, maar is bij zinnen om zichzelf te filmen en uiteindelijk het te gebruiken: heel Nederland mag hem huilend zien, zo faciliteert hij zonder dat dan te weten zijn toekomst. Huilend en het tegelijk al aan het overstijgen: Laat het achter! Eva Jinek daarentegen laat géėn foto’s van haar zoontje Pax zien, want foto’s en internet is voor de eeuwigheid en wie zegt dat hij dat later leuk vindt? Dus haar zoontje is alleen maar aanwezig in de simpele blijdschap op Jinek’s gezicht. Wat zou ik later smelten van mijn eigen moeder, als ik Pax was. Sympathiek: hoe zij, de scherpe interviewster, zonder masker alleen maar blije moeder is.

Misschien word dit mijn nieuwe jaarthema: zoals een oliebol er niet is en er tegelijk daardoor des te meer wél was... zo gaat het er wie weet om, dat je vooral degene bent die je nog wil worden en die je ooit al geweest bent, met hart en ziel.