Om in het hart van het feest van Pasen, de kerk in verrijzenisstemming, het hoogtepunt van het christelijk verhaal, daar dan de doden te laten vallen... Het is om zo duidelijk mogelijk te zeggen dat die God, jullie christelijke God, totaal machteloos is en dat geloof dus niks waard is...
En ondertussen kon ik mij dit jaar ook totaal niet verbinden met dit verhaal, terwijl ik het vele jaren intensief heb mee beleefd. Zaterdag had ik de intentie om naar de Paasliturgie volgens de Byzantijnse Slavische ritus te gaan met het Byzantijns koor, het zou drie uur duren en ik weet zeker dat er prachtig gezongen werd. Een mooie manier om weer in dat christendom te landen, dacht ik, maar ‘iets’ in mij wilde dat niet. En toen dacht ik dat ik ook nog de hele nacht kon waken in de kerk en daarbij dacht ik, apart genoeg: ik heb de hele tijd in India al gewaakt.
Waken... wachten op... en toen dacht ik, aangezien ik toch meestal nog voor zes uur in de ochtend wakker wordt: oké dan ga ik kijken hoe het paasvuur buiten bij de kerk ontstoken wordt en het licht zingend naar binnen wordt gebracht en dat iedereen dan Morning has broken zingt van Cat Stevens... maar ‘iets’ in mij zei, dat de tijd voorbij is waarin ik mij willens en wetens aan het christelijk verhaal verbond. Met het motto: dit is de vorm van het Westen, zoveel verhalen zijn bijzonder en mooi, maar je kunt je niet met alles tegelijk verbinden, het is zoals een geliefde, die uniek en onvervangbaar wordt omdat je al jouw aandacht geeft aan die Ene.
Maar ik ben per ongeluk door een ander luik van de wereld gekropen of er in getuimeld, zoals Alice door het konijnengat in Wonderland kwam... Eenmaal dat ervaren, dan kan je niet zomaar terug naar de ‘gewone wereld’ Het is exact de metafoor zoals die in The Matrix ook is ingezet: als je eenmaal ervaren hebt wat de achterkant van het zorgvuldig gemaakte borduurwerk is, dan kun je het nooit, niet meer zien...
Ik geniet van deze schone, mooie, geordende wereld in lentetooi, maar ervaar tegelijk dat het maar één zijde is en de slordige, alle eindjes aan elkaar geknoopte, chaotische en drukke achterkant is mij net zo lief en daar voelde ik mij wellicht meer thuis dan in de steriele mensenwereld van zwijgende, in zichzelf gekeerde gezichten, die ik hier overal zie. Ik mis de intensiteit en de levendigheid van India en dat je daar zó vaak iemand recht in de ogen kijkt en je dan het gevoel hebt dat je werkelijk een ander mens hebt ontmoet.
En ondertussen kon ik deze dagen nauwelijks van zitten naar opstaan komen: mijn rechterbovenbeen aan de achterzijde deed zo’n pijn, ik voelde me een oud vrouwtje dat alleen stevig gearmd bij het paasvuur in het weiland kon komen. Zó geconcentreerd op het eigen lichaam en elke pijnlijke stap die je zet, dat je daardoor elk gevoel van richting verliest. Het was een prachtig paasvuur, dat wel, groot, rustig en gestaag, zonder veel rook en na half twaalf kwam daar dan eindelijk een oranje grote maan op... maar dat komt door de luchtvervuiling, zei iemand ontnuchterend.
En zo heeft elke ervaring minstens twee kanten en leef ik het leven aan twee zijden van een medaille, tegelijkertijd.
