In het food center was voor de lunch een hele groep jonge mannen en vrouwen neergestreken, neven en nichten van elkaar uit een staat vlakbij de Nepalese grens. Wel grappig, sommigen leken op familieleden van mij en ook Wiki zei dat de vrouw naast me wel mijn zuster had kunnen zijn. Op een moment begonnen ze allemaal heel hard te lachen, en Wiki ook. Een paar keer werden dezelfde woorden herhaald, en dan lachten ze erna nog harder. Ik vroeg ernaar, aan Wiki waar dat over ging. Nou, zei hij, hij had het over een vis gehad en dat deze weinig botten heeft. Botten!, maar een vis heeft geen botten, maar graten! Botten! Met dat woord steeds in herhaling, waren de lachsalvo’s dus ook luider geworden.
Ik heb het idee, dat de kern van de humor is, dat er iets gebeurt wat nét buiten de orde is. Het lijkt alsof de Indiase geest bestaat uit allerlei compartimenten, die strikt van elkaar gescheiden zijn, en je in het ene je houdt aan bepaalde regels, die in een ander compartiment dan weer niet meer gelden. De humor is daar, waar er iets door elkaar gemengd wordt. Botten: we spreken allemaal verschillende talen, zei Wiki, we leven vlakbij elkaar, en dan kan de taal toch helemaal anders zijn, maar ja botten!, die hebben vissen niet, in geen enkele taal, en hij moest er weer om lachen. En een man begraven in het zand, heb ik hier nog niet gezien, kinderen doen het in Nederland vaak aan het water, dus deze mannen doen in hun eigen beleving iets heel aparts en moeten daar tegelijk om lachen: dan is het humor die iets openbreekt, iets nieuws mogelijk maakt.
Over compartimenten: ik denk nu beter te begrijpen hoe dat is voor Ambica, de vrouw uit Kanchipuram, die mijn Exit Permit in haar computer had. Er is een compartiment waar een mens sterk een beroep doet op jou en dat zet meteen in actie: ze belde en dacht het geregeld te hebben dat ik de Exit Permit binnen een dag ofzo binnen zou krijgen. I promise you, zei ze er plechtig bij. Maar twee dagen verder laat ze weten niks meer voor mij te kunnen doen, want alle papieren zijn nu ergens anders. Het compartiment van de ambtenaar is daarmee geopend: oké, ze heeft haar uiterste best gedaan als mens, en daarna is het uit haar handen... Het zou me niks verbazen als in die hele ‘papierwinkel’ ofwel de aanvraagsite van de immigratiedienst er gewoon is ingebakken, dat niemand iets hoeft te doen, totdat de betrokkene zichzelf weer ergens meldt... Daar hoef je je dan niet schuldig over te voelen, zo zijn de regels dan nu eenmaal.
Dit maakt mij ietwat bezorgd over het verdere verloop. Want ja! Ik kreeg gisteren het bericht dat ik een betaling kon doen voor de Exit Permit. Voordat je betaalt, staat er in de regels, dat deze betaling niet garandeert dat je het gevraagde ook krijgt. Wat raar, dacht ik eerst, na betaling van iets, is het toch van jou? Die betaling ging héél moeizaam; de staatsbank waarheen de betaling heen moest gaf geen toegang, een hele nacht lang draaide het rondje op de computer met daarbij de boodschap dat je niet mocht refreshen of backwards mocht gaan. Ik zat als het ware gevangen in de site van de immigratiedienst... na een mail hierover, daarop kwam wel snel antwoord, zei men dat ik de andere aangeboden bank moest proberen.
Eindelijk dan, met succes betaald... en dan komt het bericht dat er een document gemist wordt voor de Exit Permit. Het zal toch niet... Wat nu weer? ...ik moet dus eerst een travel ticket uploaden, voordat ik de Exit Permit krijg. En dat kon ik niet meteen, want in het systeem van de luchtvaartmaatschappij was mijn ticket, die ik kon rebooken, onvindbaar.... Nu heb ik een mail gestuurd met de vliegtickets en hoop vandaag op een bericht. Nu hoop ik van harte, dat er niet ergens in de regels of in de site van de immigratiedienst besloten ligt, dat de hele aanvraag kan vervallen, na een bepaalde tijd.... Een vorige aanvraag, was na een week ook ineens gecanceld. Ik wacht vandaag af, en boek anders morgen een andere ticket, want ik wil niet dat het lachen me hier vergaat...
