Voor mijn neus druppelden urenlang groepjes in pelgrimskleding binnen, allemaal naar Mekka, denk ik. De mannen in twee witte doeken met slippers, ook jongetjes, vrouwen in zwarte burka of geheel gesluierd in kleurige sari-achtige stoffen. Ouderen in rolstoelen, meerdere van die vrouwen ook in het wit, vitale dertigers... enzovoort. Het zag er best gezellig uit, wat moet dat voor kinderen een onuitwisbare belevenis zijn, met zijn allen op pad.
Ik mocht niet voor twaalf uur door de douane, want het moest 9 april zijn. Ik had alle twee de boardingpassen al op zak, mijn rugzak zou naar Amsterdam doorgestuurd worden, dus ik hoefde niet meer te denken dat die tweede vlucht onverhoopt gecancelled zou worden. Nu ik nog; er schoot nog wel door mij heen: laat het niet zo zijn dat je naast die Exit Permit, nóg een document moet hebben, waar niemand mij over verteld heeft.
Mumbai Airport is de mooiste luchthaven die ik tot nu toe gezien heb. Witte bomen rijzen als zuilen op, alle incheckbalies als rechthoekige eilanden met ronde uiteinden, rond, tot en met in de lampen doorgevoerd, alles boven golvend wit verbonden met bladmotieven, waar het daglicht doorheen komt, gefilterd door kleurige stippen, die weer licht plekken gaf op de marmeren vloeren ook met bloemmotieven. De verbinding met buiten juist massief goudachtig, bijna een soort van kubussen, de rituele doorgang voor een ieder, naar een andere wereld waarheen je vliegt...Het is ontworpen door Zaha Hadid, wier kenmerk bewegend wit is. Toch wel weer een leuke ervaring om het schemer te zien worden in het witte woud, met oranje lichtvlekken.
En wat is het een mooie lentedag om thuis te komen! Zoveel bloeiende bomen vanuit de trein. Sommige bomen doen nog niks en zijn nog kaal, anderen al over de top van hun bloei heen, maar wat fris en geordend, al die bomen in rijtjes langs wegen, sloten en kanalen. Het laatste beeld van Mumbai bij daglicht waren vanuit het vliegtuig heuvels die bezaaid leken met grote bruine kartonnen platen, schots en scheef, op elkaar gestapeld...het moeten welhaast de sloppenwijken aldaar zijn.
Het is fijn om thuis te zijn, alweer een klikobak vol groen gesnoeid, de kastanjeboom voor mijn huis heeft nu net dat heel frisse groen van nog slap klein kastanjeblad, in avondlicht. O, ja; zo is het hier in Nederland, het wordt langzaam donker.In India is het binnen een half uur gepiept. Op de bank, thuis: het leek in India soms onbereikbaar ver weg. Maar het is volbracht.
