Om mij heen op de bankjes, eten anderen ook een frietje, roken mensen een sigaretje of ze zitten gewoon maar wat uit te rusten met de boodschappen om hen heen, onderweg naar iets anders. Een heel andere energie dan uitgebreid op een terras gaan zitten, ‘het ervan nemen’, genieten van eten, drinken en de zon. Het lijkt op wat ik in Mahabalipuram deed: even chai, thee dus, drinken, dat kan op allerlei plekjes in de stad, ze zijn wisselend open, soms eten mensen er een kleine snack bij, Samoza of een stukje cake. Er zijn ‘daar’ geen uitgebreide terrassen.
Er was één moment dat me aan India deed denken. Voor mij stopte een busje vol ouderen, die aan het begin van de stad werden afgezet om te gaan winkelen. Veel plezier, tot haf vier, zei de chauffeur. Een dame met een rollator gebaarde naar me. Ik had mayonaise rondom mijn mond zitten. Ik veegde het weg, we lachten naar elkaar.
‘Overal rotzooi hier, Indiërs letten niet op hun omgeving, ze gooien overal alles zomaar weg, kleine moeite om het niet te doen, maar ze denken niet na, they don’t care.’ Het is de stem van Wiki die een keertje uitgebreid daarover fulmineerde. Dat was in Nepal wel anders... Wat zou hij van Nederland vinden? Ik zelf voel me in een soort decor lopen, te mooi opgepoetst. te geordend om waar te zijn, straks prik ik, net als in The Truman Show, er dwars doorheen en blijkt de horizon geverfd en stap ik zo weer in het rommelige India, tussen al die mensen, die almaar praten en bezig zijn en kijken en doen, zittend, liggend, staande, alles door elkaar.
