Niet nu dus: minutieus ben ik héél slow vuil gaan zoeken, eikeltjes onder speeltoestellen gaan rapen, daar waar het in de herfst het eikeltjes regende, een stukje met tegels gebezemd en gewoon maar zitten in het zonnetje, met die koelte op je wangen. Thuis naar het tuincentrum, vier geraniums gekocht voor het felle kleuraccent en potten vol violen gevuld. Er zijn nog heel wat tulpen die nog moeten groeien, alleen het eerste grote blad is bovengronds. Zoveel tinten groen hier, zoveel verschillende soorten van blad, zoveel soorten bloesem...
Zo heel erg fijn om weer thuis te zijn! Rond te scharrelen in huis, gewoon in-mijn-leven te zijn, zonder te hoeven denken aan plotseling vertrek of nog -lang -blijven... En nu word ik midden in de nacht klaar wakker, in India is het nu half tien in de ochtend en was ik al drie en een half uur op geweest en had al in de zee verkoeling gezocht op mijn ‘ochtendplek’. Mahabalipuram zit nu in mij gegroefd, zoals Venetië. Volgens velen verloren aan het massatoerisme, zei Ilja Leonard Pfeiffer in M, naar aanleiding van zijn bestseller Grand Hotel Europa.
Ik heb het geluk gehad om in beide plaatsen langer te blijven, waardoor de toeristen een beetje aan je voorbij glijden, zoals dat voor de inwoners het geval is: een anonieme stroom mensen, die je enkele dagen ziet en dan zijn ze weer weg. Ook ik ben nu weg... En toen hoorde ik Perhaps Love van John Denver, zijn belangrijkste liedje, zegt hij, op wat het einde van zijn leven bleek. En weemoed overviel me, naar Wiki. You will forget me, waren zijn eerste woorden, toen ik zei dat ik ging vertrekken.
Nee, ik zal jou nooit vergeten, zei ik. En Sunjay ook niet. En Babu en Gowinda... Perhaps love is like a resting place, a shelter from the storm, it exists to give you comfort, it is there to keep you warm. And in those times of trouble, when you are most alone, the memory of love will bring you home.
