Maar ik werd wakker en het regent! Hoera, nu hoef ik niet te twijfelen of ik wel al dan niet ga, bij regen mag ik thuis blijven. Dat wordt dus een dagje heerlijk binnen zitten in mijn hol, fijn lezen over de geschiedenis van India in het dikke boek van Ramachandra Guha; INDIA, de geschiedenis van de grootste democratie ter wereld. En dat ga ik afwisselen met stukjes uit Terug naar India van V.S Naipul. Hij heeft korte ontmoetingen met mensen uit alle lagen van de bevolking en sommigen kende hij al van eerder. Telkens ervaar ik ook iets bekends in die beschrijvingen...
Er woonden in 2005 dus, 1 miljard en 200 miljoen mensen in India, 60 miljoen is huisarbeider, 8 miljoen wonen er in de sloppenwijken van Mumbai, dat is de bevolking van België. Bangalore, dat een gunstig klimaat heeft en ooit Garden City is gedoopt, is nu dé IT-stad van India. Van 800.000 inwoners in 1951, zijn het er in 2005 al 7 miljoen. De dochter van het lieve echtpaar in Chennai werkt er ook en woont met twee anderen in een appartement en hebben een kok in dienst die voor hen kookt.
400 miljoen van de Indiërs is onder de 25 jaar, dat is 1 op de 3 mensen en dat betekent dus dat er een piepjonge generatie aan het opgroeien is. Ik denk dat hierdoor het oude waardenpatroon van bijvoorbeeld de gearrangeerde huwelijken wat nu nog gangbaar is, over een generatie wel is veranderd, want de huidige huwbare meisjes en jongens strijden met de last om hun ouders hierin wel of niet tegemoet te komen. Dat zullen ze hun eigen kinderen niet willen aandoen.
300 miljoen mensen leeft onder de armoedegrens van 1 dollar per dag en een derde is analfabeet... Datwas dus 14 jaar geleden, ik vermoed dat dit getal nu gezakt is omdat iedereen de gelegenheid heeft om naar school te gaan, binnen een straal van 5 kilometer.
India heeft ook de meeste diabetici op de wereld, 30 miljoen mensen en men verwacht dat dit er in 2030 zeventig miljoen zijn en dat is dan 7% van de bevolking. Hier keek ik wel van op: ik sprak in
India met een man die een vergelijkend onderzoek naar voedselpatronen deed in Scandinavië en India, hij was geboren in Mahabalipuram en kon er nu dus fijn er vier maanden zijn. Hij had gewoon zijn baan opgezegd met de zekerheid dat hij hij in de voedselindustrie wel weer meteen een baan zou vinden. Hij vertelde dat Scandinaviërs veel koolhydraten aten tegen de kou, terwijl men in India veel bonen eet. Het laatste zou gezonder zijn. De mensen zien er tanig en gezond uit, vond ik en hij beaamde dit. Nu denk ik dat de rijkeren natuurlijk wel dikker zijn en overgewicht hebben, en in een land van de grote van India, zijn dat er dus ook weer meteen veel.
Ik vind het moeilijk om me écht iets voor te kunnen stellen bij al die grote getallen. Maar bij het
Songfestival kreeg ik er wel ineens een beeld bij: heel Europa kijkt dan met ongeveer 180 miljoen
mensen. Terwijl in India 900 miljoen mensen naar de stembus konden. Vandaag dus fijn de hele dag lezen. Het motto van het boek is van Robert Blackwell, woorden die hij in 2003 uitsprak bij zijn vertrek als VN-ambassadeur: India is een pluralistische samenleving die op magische wijze gestalte geeft aan democratie, de rechtsstatelijk en individuele vrijheid, aan de betrekkingen tussen de gemeenschappen en de (culturele) diversiteit. Wat een plek voor een intellectueel! (...) Ik zou wel tien keer geboren willen worden om India steeds opnieuw te ontdekken.
