Ik kreeg alweer tranen in mijn ogen uit onmacht. Hij zei dat hij me heel goed begreep, maar niks kon doen. Toen vertelde hij wat hem zelf ooit is overkomen: hij heeft gediend in het leger en is uitgezonden geweest naar o.a. Afghanistan, dan heb je als het ware je leven willen geven, zei hij. Daarna solliciteerde hij voor een functie als chauffeur op een ambulance. Hij heeft met vrachtauto’s en tanks door oorlogsgebied gereden. Hij moest een lijst afvinken en daar stond: gebruikt u medicijnen die uw rijvaardigheid beïnvloeden? Hij kijken, hij heeft AEHD en slikt daar al jaren pilletjes voor. Ja, dus... zo stond er in de gebruiksaanwijzing, dus dat vinkte hij aan. En daarna werd hij behandeld als een crimineel, hij werd zelfs gesommeerd tot een gesprek met een psychiater; hoe hij het in zijn hoofd had gehaald te durven te solliciteren!
Dus hij begreep mijn ervaring, behandeld te worden als een asociaal,niet meewerkend persoon met een torenhoog dossier, heel goed. Dat deed me wel goed, zijn verhaal. Hij hoopte van harte dat mijn eventuele klacht bij de klachtencommissie van de woningbouwvereniging zou worden gehonoreerd, maar hij gaf me niet veel kans, omdat er immers een brief is waar zwart op wit een snoeihoogte is aangegeven...mondelinge afspraken tellen waarschijnlijk niet. Ook al was het een half jaar ervoor, toen ik voor het eerst snoeide op de hoogte zoals die met iemand van de woningbouwvereniging en een hovenier is vastgesteld , wel goed.
Ik snap zo’n M. vanuit mijn eigen 30-jarige praktijk als beheerder wel. Er loopt nu ook in de Leemkuil zo’n nieuwe beheerder rond: je bent nieuw en je wilt je graag profileren. De beheerder in de Leemkuil liet iemand voor de tweede keer een rekje met folders schoonmaken, dat in de ochtend al door iemand was gedaan, meldde ik. Maar het moest nog een keer. Met een schuursponsje; een rekje voor folders, dat al glansde! De student die het moest uitvoeren, trok heimelijk een scheel gezicht naar mij. Deze M. doet hetzelfde.
Ook heb ik genoeg beheerders meegemaakt, die langlopende kwesties in een wijkcentrum wel even dachten op te lossen. En dan al doende ontdekten dat ze dan een hele wijk tegen zich kregen. Of de sfeer in een wijkcentrum hartgrondig verpest werd en mensen, wanneer jij dienst had , hun hart kwamen luchten, waarna ik dan vervolgens met zachte hand zo’n collega de andere zijde probeerde te laten zien...
Zij heeft een eenmensbedrijf dat Catellum heet. Ze biedt woon- en zorgdiensten aan. Je zou denken dat het Castellum zou moeten zijn, kasteel dus op zijn Latijns. Ik ben al bijna geneigd om te denken, dat zij in haar onzorgvuldigheid de ‘s’ is vergeten... Op haar sites, er zwerven er twee rond, staat dat ze ‘ondersteuning, handjes, biedt en advies op maat aan corporaties’. En dat je van haar kunt verwachten dat ‘ik een opdracht altijd vol induik’. Mooi, toch, een dossier van tien jaar even wegwerken? In haar logo iets van gekleurde streepjes en een schakel. Nou, zou ik zeggen, wie haar in dienst neemt, haalt een heel zwakke schakel binnen.
Hé, hé, mijn hart is gelucht, soms moet dat toch maar even, ook in dit blog.
