Hij herinnerde het zich niet. Dus Beer mocht wat hem betreft gewoon door de ontruimer op de stort of zo gegooid worden. Weet je dat écht niet meer? vroeg ik hem. Ik zie hem zó Beer in zijn armen houden... Ach arme Beer... Dus Beer zit nu bij mij op de bank.
Andere Broer zocht naar losse foto’s van zichzelf, als peuter. Maar hij weet zelf niet hoe hij er toen uitzag! De twee Broers schelen maar een jaar en een paar maanden en werden vroeger vaak voor een tweeling versleten. Ben ik dit? vroeg hij steeds aan mij bij elke nieuwe foto die hij vond. Nee, dat ben je niet...En dit dan? Nee, opnieuw, nee...
En ineens realiseerde ik me dat 2-3 jaar leeftijdsverschil in een gezin heel veel uitmaakt, in den beginne, wanneer het leven net ontstaan is en zich ontwikkeld. Ik heb de broertjes als baby al in mijn armen gehouden, ik ken hun gezichtjes door en door en heb ze zien veranderen naar peuter en kleuter. Ik heb ze al jaren gezien, lang voordat ze zichzelf zagen... En ik was die oude, oude zus , die ze tegelijk konden weren, toen ze groter groeiden en ze spannende watergangen groeven in het zand rondom het bungalowhuisje in Elburg. Ik was een meisje, dat mocht niet mee doen en dat was dat.
En ik moest ze naar de kleuterschool brengen, terwijl ik al op de Grote School zat. Wat konden ze lekker langzaam zijn en ik maar bang zijn dat ik te laat zou komen, iets waar kleuters nog geen idee van hebben, dat er tijd is: de twee soorten scholen zijn twee verschillende universums. In de ene mag je spelen en in de andere moet je leren.
En dan word je groot en dan verdampt dat leeftijdsverschil: 2-3 jaar, dat is niks. Maar in die eerste tijd heb ik gezien dat Beer een levend wezen was voor Broer en daarom is Beer nu mijn compaantje geworden, hij blijft in de familie.
