Het bleek een schot in de roos. Door het groene dorp met rieten daken her en der, vanaf de oude kerktoren, slingerden de kleurige kraampjes naar een groot weiland. Ik zag er dingen voor het eerst. Hoe van dun sisal-touw een springtouw gemaakt wordt, een oude man spande op en neer lopend acht draden aan een oude fietspedaal, er zat een draaistel aan, die eerst twee touwtjes ineen draaide, zodat er vier touwen ontstaan en die werden in omgekeerde richting ook weer ineen gedraaid, en zo was er dan een dik touw, waar de kleine haartjes van weg werden gebrand.
En kleine kraaltjes, eerst met een naald geregen aan een draad en daarna werden ze gebreid! Jawel met naaldsoort één en bij elke steek dan een kraaltje vooruit duwen en mee laten vallen. Van tevoren maak je eerst de lange draad en bij een patroon dien je dus eerst kraal voor kraal uit te rekenen hoe het straks valt. Wat een onmiskenbaar monnikenwerk, wat een tijd gaat daarin zitten en ook hier alleen oude mensen. Ik denk dat de jeugd die langzame tijd helemaal niet meer in het gestel heeft, dit gaat uitsterven.
Heel modern was een ouder echtpaar bezig met sieraden van titanium, als je die aan vuur blootstelt, dan verandert de kleur ervan in alle kleuren van de regenboog. Ik zag broches in de vorm van een blaadjes en rondjes en de man had zelf verzonnen dat je die middels een heel sterk magneetje aan je kleren vast kon hechten. Daar wist hij technisch meer vanaf dan van het echt rond knippen van het metaal en er zaten net niet alle kleuren van de regenboog in, anders had ik er eentje gekocht. Zijn vrouw reageerde teleurgesteld toen ik niet tot aankoop overging. Ik dacht: vast een verliespost, zoveel broches gemaakt met zulke sterke unieke magneetjes...
De sfeer was genoeglijk, er waren ook ouderwetse standwerkers die wonderzeepjes en wonderpoetsdoeken en de aloude geweldige snijapparaten voor groenten aanprezen. Ik zag een vrouw de hand van iemand masseren met paardenvet of iets dergelijks. Ze vroeg erna of ze iets voor me kon betekenen. ‘Nou, ik zag u bezig met die kromme vingers en ik heb een duim die ineens krom staat en niet meer terug kan.' Ze begon te masseren en ze constateerde artrose. Jeetje, nu heb ik dus een atrose-duim! en daar is niks meer aan te doen en dat zag ze via verharding in de palm van mijn hand onder de vingers... daar kan het dus ook erger worden. Heel veel bewegen is het enige dat helpt.
Al met al was ik er de hele middag aan het slenteren. Ik dacht maar gewoon weer naar huis te gaan, al had ik een keuzevrije dag met de trein en kon nog overal heen. Maar ik moest in Utrecht bijna een half uur op de aansluiting wachten en kon wél meteen nog in de trein naar Amsterdam springen. Ik had dat al als optie in gedachten gehad: naar de Rolling Kitchens op het terrein van de Westergasfabriek. Maar ik meende wel al genoeg mensen gezien te hebben, voor vandaag.
Wat was ik blij. toen ik Amsterdam weer zag en via de Haarlemmerdijk richting het eetfestijn liep! Eindelijk weer leven op straat en al die verschillende nationaliteiten. Ik vind toeristen helemaal niet vervelend, het zijn allemaal vrolijke mensen die erop uit zijn om een fijne tijd te hebben, ergens waar ze het niet kennen. Wat is Amsterdam toch uitnodigend, met al die terrasjes op straat, winkels met lage etalages, al die fietsen tegen de bruggen. Twee jongens waren aan het metaalvissen wanneer er geen rondvaartboot voorbij turfde en de geinige Amsterdamse opmerkingen waren niet van de lucht en toen ik uren later terug liep waren ze er nog.
Rolling Kitchens is ondertussen een geolied festival geworden met wandelpaden en grote overdekte tenten en muziekpodia. Jaren geleden was ik er per ongeluk beland op de eerste versie: er stonden toen her en der wat van die omgebouwde campertjes en bestelbussen met keukentjes erin, het was een nieuw concept. Maar ook deze keukens op wielen zijn geheel geprofessionaliseerd. Het was er stampend en stampend druk, vol jonge mensen, elke vierkante meter was bezet. Een mevrouw pakte even mijn arm vast:’ Wat heb jij een leuk vestje aan!’ Leuk om even doorheen te wandelen, maar ik at buiten het terrein iets: heerlijke Chinese dumplings bij een streetfood-tent bij de Nassaudijk, vlakbij het tunneltje naar de Spaardammerbuurt. Wat was dit weer een dag vol mensen, in al hun diversiteit.
